Dear Santa [kdn x osw]
เนื้อหาในตอนนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ
“ซานต้าไม่มีจริงหรอกน่า”
เสียงเล็กเอ่ยกับหลานชายตัวน้อยที่กำลังภาวนาขอของขวัญจากหน้าต้นคริสมาสต์ต้นใหญ่ภายในบ้านของตัวเอง
เจ้าตัวเล็กตวัดหางตามามองก่อนจะเอ่ยเถียงอีกคนเสียงแหลม
“ไม่จริง! โกหก!”
“เฮ้อ! ฉันก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอกนะ
แต่ของขวัญที่นายได้ทุกปีๆน่ะมันเป็นของที่พ่อแม่นายซื้อให้ต่างหากเล่า
จะมีที่ไหนล่ะตาลุงชุดแดงหนวดเฟิ้มน่ะ มีแต่ในนิทานเท่านั้นแหละเข้าใจไหมอูจิน”
เด็กน้อย
อีอูจิน เบะปากก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง องซองอู
ผงะอย่างนึกไม่ถึงว่าเจ้าเด็กที่ปกติกวนประสาทเขาจะแย่ตอนนี้กลับกำลังร้องไห้เพราะแค่เรื่องที่เขาบอกว่าซานต้าไม่มีจริงเนี่ยนะ! ให้ตายสิ พี่สาวด่าเขายับแน่
“อูจินลูก
ร้องไห้ทำไมคะ?”
“ฮึก...ซานต้า...ซานต้าไม่มีจริงเหรอครับคุณแม่”
“มีสิคะ
ใครบอกลูกว่าไม่มีกัน”
“น..น้าซองอู
ฮึก..น้าบอกว่าแม่เป็นคนให้ของขวัญ ฮืออ”
“ซองอู!!”
นั่นไงล่ะ
ซองอูได้ยิ้มแห้งและยกมือเชิงขอโทษที่ทำให้เจ้าหลานชายตัวน้อยวัยหกขวบต้องร้องไห้จ้ากลางดึกแบบนี้
พี่สาวของเขาสวมกอดลูกชายเอาไว้และเอ่ยบอกเจ้าตัวเล็กด้วยความเอ็นดู
“ไม่เอาไม่ร้องนะคะคนเก่งของแม่
เดี๋ยวคืนนี้ซานต้าไม่เอาของขวัญมาให้นะ”
“ฮึก..คุณลุงซานต้า..จะมาใช่ไหมครับ”
“มาสิคะ
เพราะฉะนั้นน้องอูจินของแม่ต้องนอนได้แล้วนะ
แล้วก็อย่าลืมเอาถุงเท้าไปแขวนที่ปลายเตียงด้วยนะคะ”
“เข้าใจแล้วครับคุณแม่”
เด็กน้อยเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะหยิบถุงเท้าจากมือคุณแม่และวิ่งเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
ซองอูถอนหายใจก่อนจะหันมาเจอกับพี่สาวที่มองมาอย่างคาดโทษก่อนจะฟาดมือลงบนไหล่แคบของน้องชายอย่างแรง
“โอ๊ย! มาตีผมทำไมกันเล่า!”
“ให้ตายสิ
นายไปแกล้งหลานแบบนั้นทำไมกันซองอู”
“ก็มันไม่จริงหรือไงเล่า
พี่จะหลอกให้ลูกเชื่อเรื่องพรรค์นั้นไปอีกนานแค่ไหน”
“อย่าทำลายหัวใจที่บริสุทธิ์ของลูกฉัน
กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันจะนอนแล้ว”
“เชอะ
เรียกมาช่วยทำกับข้าว ล้างจาน พอหมดประโยชน์ก็ไล่เชียว”
ไม่ทันจะได้ฟาดมือเล็กลงบนร่างของน้องชายอีกครั้ง
เจ้าน้องชายตัวดีก็รีบวิ่งหนีออกไปซะก่อน
บ้านของซองอูและพี่สาวไม่ได้ไกลกันเลยสักนิด หลังจากที่พี่สาวแต่งงานและย้ายออกไปอยู่กับสามี
บ้านหลังข้างๆที่ไม่มีคนซื้อก็ถูกพี่เขยของเขาซื้อไป
เหตุผลเพราะพี่สาวของเขานั้นไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียว
อยู่ใกล้กันแบบนี้ดูแลกันง่ายและเขาจะได้อยู่ในสายตาตลอดเวลา
ให้ตายเถอะ
ตั้งแต่พ่อแม่จากไปพี่สาวของเขาก็ทำหน้าที่ผู้ปกครองแทนมาโดยตลอด
ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเธอทำหน้าที่นั้นได้ดีไม่แพ้พ่อกับแม่เลย
ทำงานหนักเพื่อส่งเขาเรียนจนจบ ดูแลทุกอย่างจนเธอเหมือนแม่เข้าไปทุกวัน
แต่ตอนนี้เขาอายุ 25 แล้วนะ
เลิกบ่นซะทีเถอะพับผ่า
อากาศในคืนวันคริสมาสต์อีฟแบบนี้มันช่างหนาวจับขั้นหัวใจจริงๆ
ซองอูกระชับเสื้อโค้ทตัวใหญ่ของตัวเองก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านที่อยู่หลังถัดไปทันที
ในบ้านของเขาอบอุ่นด้วยฮีตเตอร์ที่เปิดทิ้งไว้แทบตลอดเวลา ก็เขามันขี้หนาวนี่นา
ซองอูถอดรองเท้าด้วยการสะบัดมันออก ไม่สนว่ามันจะไปตกอยู่ไหนหรือเกะกะอย่างไร
ยังไงซะเขาก็อยู่บ้านหลังนี้คนเดียว
แต่ถ้าพรุ่งนี้พี่สาวมาเปิดบ้านตอนเช้ามีหวังโดนบ่นหูชาอีกแน่นอน แต่ก็ช่างเถอะ
ตอนนี้เขาคิดถึงความอุ่นของผ้าห่มบนเตียงหลังใหญ่จะแย่แล้ว
กลางดึกที่เวลาเข้าใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกที
บ้านแทบทุกหลังปิดไฟ เด็กๆซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาที่พ่อแม่เป็นคนห่มให้ก่อนเข้านอน
บางคนหลับสนิทเพราะตอนกลางวันวิ่งเล่นเสียจนหนำใจ
เสียงกระดิ่งที่ดังอยู่บนฟากฟ้าจึงไม่ได้เป็นที่สนใจของใครสักเท่าไหร่
มือหนาของคนที่สวมชุดแดงกระตุกเชือกที่เชื่อมไปยังกวางเรนเดียร์ตัวใหญ่ที่ทำหน้าที่ลากรถเลื่อนจนเจ้ากวางตัวใหญ่ต้องหยุดรถลงบนหลังคาบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า
ชายร่างหนาชุดแดงก้าวลงจากรถลากและมองไปยังเจ้ากวางเรนเดียร์ที่ตอนนี้อยู่ในร่างมนุษย์หากแต่ยังคงมีเขาอันใหญ่สวยงามที่เป็นเอกลักษณ์อยู่บนหัว
กวางหนุ่มขมวดคิ้วและเอ่ยถามอีกคนอย่างแปลกใจ
“ทำไมจอดที่บ้านหลังนี้?
บ้านหลังนี้ไม่มีเด็กและไม่ได้ขอของขวัญจากซานต้านะ”
“ฉันมีธุระนิดหน่อย
มนุษย์คนนี้ร้ายกาจนักที่ทำร้ายจิตใจอันบริสุทธิ์ของเด็กน้อยที่เชื่อมั่นในตัวของท่านปู่ของฉัน”
“ให้ตายสิแดเนียล
ถ้านายมัวแวะตามใจชอบแบบนี้มีหวังเราส่งของขวัญไม่ทันเช้าวันคริสมาสต์แน่”
เจ้าของชื่อ
แดเนียล ยกยิ้มก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่กวางหนุ่มที่เปรียบเสมือนเพื่อนของเขาแรงๆสักที
กวางหนุ่ม แพททริค หลบมือหนาของอีกคนก่อนจะมองด้วยความไม่เข้าใจ
“ทันสิ
ฉันใช้เวลาไม่นานนักหรอกน่า”
“....ให้ตายสิแดเนียล!
ถ้าท่านปู่ของนายรู้มีหวังฉันโดนจับตัดเขาไปขายแถวแอตแลนติกเหนือแน่!”
“ไม่เอาน่าแพททริค
ท่านปู่ไม่มีทางรู้หรอก ท่านปู่ป่วยอยู่นะ หูก็ไม่ค่อยดี
อีกอย่างฉันก็ตัดระบบการรับรู้จากท่านปู่เรียบร้อยแล้ว”
“นายนี่มันร้ายกาจชะมัด
ชุดแดงของท่านซานต้าไม่เหมาะกับนายจริงๆ”
“ทำไงได้เล่า
ยังไงซะทายาทคนเดียวของท่านปู่ก็มีแค่ฉันนี่”
แพททริคได้แต่ถอนหายใจพร้อมส่ายหัวเบาๆเมื่อแดเนียลปีนหลังคาลงไปที่ระเบียงห้องของเจ้าของบ้านหลังนี้
กวางหนุ่มกลับกลายร่างเป็นกวางเรนเดียร์ก่อนที่เขาจะทนอากาศหนาวไม่ไหวไปซะก่อน
ทางด้านแดเนียลที่ยืนอยู่หน้าระเบียงห้องของเจ้าของบ้าน
เปิดเอื้อมมือไปแตะที่ประตูและเลื่อนมันช้าๆ โชคดีชะมัดที่เจ้าของบ้านช่างสะเพร่า
เขาเปิดประตูเข้าไป
ย่างกายเข้าไปช้าๆและยืนมองคนที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงหลังใหญ่
ชายหนุ่มร่างบางหลับตาพริ้มทำให้แพขนตาที่ยาวสลวยราวกับหญิงสาวนั้นปกคลุมดวงตาหวานได้อย่างดี
จมูกเล็กๆนั่นรั้นเอาริมฝีปากให้เชิดขึ้นอย่างน่ารัก สังเกตไปบนแก้มด้านซ้าย
ปรากฏกลุ่มดวงดาวสามดวงบนนั้น เขายกยิ้มและกอดอกพร้อมกับมองอีกคนอย่างนึกคิด
“หน้าตาก็น่าเอ็นดูอยู่หรอกนะ
แต่ฉันให้อภัยนายที่ทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆของเด็กคนนั้นไม่ได้จริงๆ”
ร่างหนาในชุดสีแดงขยับตัวขึ้นคร่อมอีกคนที่ตอนนี้ขยับตัวนอนหงาย
ริมฝีปากบางเชิดขึ้นพร้อมกับเสียงหายใจที่สม่ำเสมอ แดเนียลยกยิ้มก่อนจะขยับตัวกดริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มนิ่มนั่น
บดจูบ ขบเม้มและไล้เลียไปมาจนอีกคนนึกรำคาญหันหน้าหนี
เขากระตุกยิ้มก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อไปบนซอกคอขาว ขบเม้มจนเกิดรอยแดงจางๆ
ปัดผ้าห่มผืนหนาออกให้พ้นร่างเล็กและเลิกเสื้อยืดตัวบางที่เจ้าของร่างเล็กสวมใส่ไว้ขึ้นเหนืออก
กดริมฝีปากที่เย็นเฉียบลงบนอกบางและไล้ลิ้นเลียไปมาช้าๆเพื่อปลุกปั่นอารมณ์ให้คนที่ยังคงหลับสนิท
ปากหนาครอบลงบนยอดอกสีสวยที่ตั้งชันเพราะอารมณ์หรืออากาศหรือความเย็นจากตัวเขาก็ไม่แน่ใจ
ลากลิ้นผ่านยอดอกแข็งชันไปมาและดูดดุนเสียงดัง
ร่างเล็กที่โดนกระทำบิดเร่าไปมาก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะแรงกัดจากคนด้านบน
“อื้อ! อ๊ะ...นายเป็นใคร!!”
“หึหึ”
“นี่!! อ๊ะ..หยุดนะ!!”
ซองอูดันร่างหนาที่ทาบทับร่างของเขาเอาไว้
เนื้อตัวของอีกคนเย็นเฉียบและใหญ่เกินกว่าที่เขาจะสามารถผลักออกได้ง่ายๆ
มือเล็กที่เอาแต่ผลักไสอีกคนออกถูกรวบด้วยมือของอีกคนเพียงมือเดียว
ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นปิดปากเล็กที่เอาแต่ร้องโวยวายมาสักพัก
“นายร้ายกาจมากนะที่ทำร้ายหัวใจของเด็กคนนั้น”
“อื้อ!!”
“นายไม่เชื่อว่าท่านปู่ของฉันมีจริง
เดี๋ยวฉันจะทำให้นายรู้เองว่ารสชาติของหลานซานต้าเป็นยังไง”
“อื้อ!! อึก...”
ซองอูแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
ไอ้คนตรงหน้ามันเป็นใคร เข้ามาในห้องเขาได้ยังไง แล้วมันพูดเรื่องบ้าอะไรของมัน!! ขาเล็กยกขึ้นมาถีบเข้ากลางตัวอีกคนจนร่างหนาถลาไปด้านหลัง
ซองอูลุกขึ้นคร่อมอีกคนและหมายจะชกหน้าหล่อๆนั่นสักหมัด แต่มือหนานั่นกลับล็อคแขนเขาไว้ทั้งสองข้าง
“ปล่อย!! มึงเป็นใคร เป็นโจรใช่ไหม!!”
“เฮ้ๆ
ใจเย็น ฉันเป็นหลานของซานต้า ฉันมาส่งของขวัญแทนท่านปู่ที่ป่วย”
“ไร้สาระ!! ซานต้าบ้าบออะไร
ซานต้าที่ไหนหน้าตาเหมือนโจรขนาดนี้
และอีกอย่าง..ไอ้ลุงอ้วนหนวดเฟิ้มนั่นมันมีแค่ในนิทานแค่นั้นแหละโว้ย!!”
แดเนียลชะงักและมองใบหน้าหวานที่ฉายแววโมโห
นัยต์ตาของแดเนียลแปรเปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีน้ำตาลด้วยความโกรธที่ประทุเข้ามาในอก
ซองอูเบิกตากว้างราวกับภาพเมื่อกี้มันเป็นเรื่องโกหก
สีตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนได้อย่างนั้นเหรอ? ไม่ทันจะได้ตั้งสติ ร่างเล็กก็ถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงและทาบทับลงไปด้วยร่างหนาทันที
“โอ๊ย!! อื้ออ!!”
ริมฝีปากเล็กถูกครอบครองอีกครั้ง
มือหนากดแขนเล็กแนบกับเตียงและใช้ฟันกัดลงไปบนริมฝีปากบางจนอีกคนเผยอปากออก
ลิ้นร้อนเข้ารุกล้ำโพรงปากนุ่มอุ่นร้อนทันที มือหนาดึงเสื้อยืดที่อีกคนสวมใส่ไว้แน่นและกระชากอย่างแรงจนมันขาดวิ่น
มือหนาสองข้างจัดการฉีกเสื้อยืดนั่นออก
ร่างเล็กของซองอูสั่นระริกแม้ปากจะโดนบดขยี้อยู่
แดเนียลผละจูบออกและเลื่อนใบหน้าหล่อไปที่ซอกคอขาว
กัดแรงๆจนเป็นรอยฟันและนั่นทำให้อีกคนร้องออกมาเสียงหลง
“โอ๊ยย!!”
“อย่ามาพูดจาแบบนั้นกับท่านปู่ของฉัน”
“อ..อย่า
อ๊ะ!! เจ็บ!!”
ซองอูได้แต่ร้องโอดโอยเมื่อฟันคมของแดเนียลกัดลงบนไหล่แคบ
มือเล็กทุบตีอีกคนอย่างแรงก่อนจะถูกผลักให้นอนลงไปบนเตียง
เสื้อขนมิ้งสีแดงที่เป็นเอกลักษณ์ของซานต้าถูกถอดออกและโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
ซองอูมองคนตรงหน้าอย่างนึกหวาดกลัว แม้ใบหน้าจะหล่อเหลาแต่แววตาของคนตรงหน้านั้นน่ากลัวเหลือเกิน
“ข..ขอโทษ
อย่าทำฉันนะ ฉันขอโทษ ฉันไม่พูดแล้ว”
“หึ! กลัวอะไรล่ะ
ฉันยังไม่ได้สั่งสอนนายเลยนะ”
“ไม่..ฉันขอโทษ! ได้โปรด..ฮึก”
ร่างเล็กสั่นสะท้านพร้อมยกมือขอร้องอีกคน
น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มและนั่นทำเอาแดเนียลสงบลง
เขามองคนตรงหน้าที่เอาแต่ร้องไห้จนตัวสั่น เขาถอนหายใจและดึงร่างเล็กตรงหน้าเข้ามากอดแนบอก
ยกผ้าห่มขึ้นคลุมร่างสองร่างเอาไว้และลูบหัวอีกคนเบาๆ
“ให้ตายสิ
ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่หัวใจของฉันมันเจ็บปวดราวกับฉันกำลังทำผิด”
“ฮึก..อย่าทำฉันเลย”
“ฉันไม่อยากให้นายร้องไห้หรอกนะ
ฉันเองก็ต้องเป็นซานต้าในอีกไม่กี่ปี การทำเด็กร้องไห้มันเป็นเรื่องที่ผิด”
“ฉันไม่ใช่เด็ก! ฮึก..”
แม้จะหวาดกลัวแต่ก็อดจะตวาดอีกคนกลับไปไม่ได้
ร่างเล็กพยายามกลั้นน้ำตาและมองหน้าอีกคนด้วยแววตาที่ราวกับกำลังไม่พอใจ
น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม
แดเนียลหลุดขำออกมาก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนดวงหน้าน่ารักนั่นและกดจูบลงบนหน้าผากเนียนเบาๆ
“นายยังเด็ก”
“อย่าทำนะ! ตัวนายเย็นชะมัดให้ตายเถอะ”
“โทษที
ฉันนั่งรถลากมาจากขั้วโลกเหนือน่ะ”
“ไปหลอกเด็กเถอะ”
“นายก็เด็ก”
“ฉันอายุ
25 แล้วนะ!!”
“ฉัน
124 ปี”
ซองอูเงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนจะผลักอก
ให้ตายเถอะ ทำไมเขาต้องมานั่งคุยกับโจรสติไม่ดีแบบนี้ด้วยนะ แต่เอาเถอะ ถ้าการทำแบบนี้แล้วทำให้เขารอดจากการถูกกระทำบ้าบอนั่นก็ดี
“ฉันไม่ใช่โจร
และไม่ได้บ้า”
“...”
“แพททริค!”
ซองอูขมวดคิ้ว
แพททริค? ให้ตายเถอะ เจ้าโจรนี่มีพรรคพวก!! ซองอูมองไปที่ระเบียงห้อง
เงาของสัตว์สี่เท้าปรากฏอยู่ตรงนั้น
ร่างของกวางเรนเดียร์ตัวใหญ่เดินเข้ามาในห้องของเขาและค่อยๆกลายเป็นมนุษย์
ซองอูอ้าปากค้างและมองชายแปลกหน้ามีเขาตรงหน้าอย่างพูดอะไรไม่ออก
“มีอะไร?
เรียบร้อยแล้วเหรอ?”
“เปล่า
แค่อยากให้เด็กคนนี้เชื่อว่าฉันเป็นทายาทของซานต้าน่ะ”
“บ..บ้าไปแล้วแน่ๆ! ออกไปเลยนะ ออกไป!!”
“จะทำอะไรก็เร็วๆเถอะน่า
เสียเวลามาหลายนาทีแล้วนะ เดี๋ยวก็ส่งของขวัญไม่ทันพอดี”
“โอเค
นายออกไปรอข้างนอกก่อน”
แพททริคมองซองอูที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงก่อนจะพยักหน้าและยอมออกไปโดยไม่ลืมปิดประตูระเบียงห้องให้อีกคน
แดเนียลหันไปมองซองอูที่ตอนนี้ดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออกไปแล้ว
เขาสวมกอดร่างเล็กแต่นั่นก็ทำให้อีกคนต้องดันออกแทบจะทันที
“เย็น!!”
“อ่า..ร่างกายของซานต้ามันจะเย็นกว่ามนุษย์ทั่วไปน่ะ”
“ออกไปเถอะ...ฉันปวดหัว”
“ฉันจะมาส่งของขวัญให้นาย”
“ฉันไม่ได้ขอ!!”
“แน่ใจเหรอ?”
ซองอูมองหน้าคนตรงหน้า
ไม่ใช่ว่าขอหรอก แค่เชิงบ่นเท่านั้นแหละ ตอนที่กลับเข้าบ้านมา เขายืนมองต้นคริสมาสต์ต้นใหญ่ในบ้านและพูดลอยๆออกมา
ว่าถ้าคริสมาสต์นี้ได้คนรักสักคนมานอนกอดก็คงจะดี และนั่นไม่ใช่การขอ! มันเป็นแค่การบ่นของเขาเท่านั้น
“ฉันไม่ได้ขอซะหน่อย”
“ฉันจะเป็นคนรักให้นาย
แค่แปบเดียว”
“ไม่เอา!!”
“ฉันรู้นะว่านายน่ะเป็นแบบไหน”
“อึก..”
“คิดซะว่าคริสมาสต์ปีนี้นายได้ของขวัญสุดวิเศษจากซานต้าแล้วกัน”
ว่าจบ
ริมฝีปากหนาก็ประกบลงบนกลีบปากนิ่มทันที มือหนาประคองใบหน้าน่ารักของอีกคนไม่ให้หนีริมฝีปากของเขา
แต่เพราะฝ่ามือของเขามันเย็นเฉียบ ทำให้ร่างเล็กสั่นไม่หยุด
แดเนียลผละออกช้าๆและกดจูบลงบนข้างแก้มที่ตำแหน่งไฝสามเม็ดเบาๆ
“ขอโทษนะ
แต่ทนเอาหน่อย”
“หนาว..”
“ฮีตเตอร์ก็ออกจะแรง”
“ก็ตัวนาย..เย็น”
แดเนียลยกยิ้มกับความน่ารักของอีกคน
ดันร่างเล็กให้นอนลงบนเตียงและจัดการดึงกางเกงตัวหนาออกจากร่างบาง
โน้มตัวกดจูบไปตามหน้าท้องแบนราบ
ซองอูเกร็งตัวจนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่มีน้อยนิดนั้นปรากฏขึ้น
ต่างกับแดเนียลที่กล้ามเนื้อหน้าท้องสวยงามราวกับทรยศตำแหน่งซานต้าในความทรงจำของเด็กๆ
“อึก..อื้ออ”
“ร่างกายนายหอมจัง”
“อ..อย่า”
“ให้ฉันทำเถอะนะ”
มือหนาประคองแกนกายเล็กที่กำลังแข็งตัวขึ้นรูดช้าๆ
มือหนาประคองมันไว้ด้วยมือเดียวก่อนจะแลบลิ้นเลียส่วนหัว และลากลิ้นลงไปตามความยาว
อ้าปากครอบครองส่วนหัวและดูดแรงๆจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก
“อ๊ะ!! อึก..”
“หวานจริงๆ”
“ม..ไม่เอา
อื้ออ”
แดเนียลลากลิ้นเลียไปจนถึงส่วนปลาย
กดขยี้ปลายลิ้นลงไปที่ส่วนหัวสีชมพู ร่างเล็กนอนดิ้นเร่าๆราวกับคนถูกรังแก
ถึงจะหนาวแต่ยอมรับว่ามันวิเศษ ราวกับมีน้ำแข็งถูไถไปตามร่างกาย
แดเนียลเลื่อนใบหน้าลงไปที่ก้นกลม
ลากลิ้นเลียไปตามช่องทางรักและเกร็งลิ้นสอดเข้าไปช้าๆ
ร่างเล็กสั่นระริกและเผลอยกมือกดหัวอีกคนให้เข้าหามากขึ้น
“อ๊ะๆ
ซี๊ดด..เสียว”
“ฉันชอบเสียงของนาย”
เสียงทุ้มเอ่ยบอกและตวัดปลายลิ้นเลียอีกครั้ง
กดจูบไปตามต้นขาขาวจนเป็นรอยจ้ำ จากนั้นยกตัวขึ้น ถอดกางเกงตัวหนาสีแดงออกจากตัว
เผยให้เห็นแกนกายใหญ่ที่ตั้งตระหง่าน ซองอูผงกหัวมองและก็ต้องหลบสายตาพร้อมใบหน้าที่เห่อร้อน
ใหญ่เกินไปหรือเปล่านะ..
“นายชื่ออะไร?”
“..มาถามชื่อตอนนี้เนี่ยนะ!”
“ฉันจะได้ครางชื่อนายถูก”
“อึก..ไอ้บ้า”
“ชื่อแปลกดี”
“ชื่อซองอู!!”
“ฉันแดเนียล”
ซองอูอยากจะทึ้งหัวเจ้าซานต้าหน้าหมาตรงหน้าชะมัด
แม้แววตาจะดูน่ากลัว แต่เวลายิ้มกลับเหมือนลูกหมาที่ร่าเริงอยู่บนกองหิมะไม่มีผิด
ร่างเล็กถูกดึงให้ลุกขึ้น เขาผงะเมื่อร่างเล็กๆปะทะเข้ากับอกแกร่งของคนตรงหน้า
“ทำให้ฉันหน่อย”
“ท..ทำอะไร”
“แบบที่ฉันทำเมื่อกี้”
ซองอูเม้มปากอย่างนึกอาย
เจ้าซานต้าบ้านี่ไม่รู้จักคำว่าอายเลยหรือไงกัน
ซองอูขยับตัวลงไปที่หว่างขาของอีกคน มือเล็กสั่นระริกก่อนจะจับไปที่แกนกายใหญ่ที่เริ่มแข็งเพราะแรงอารมณ์
มือเล็กรูดมันขึ้นลงช้าๆจนส่วนปลายสีแดงผลุบออกมาจากปลายหนังที่ห่อหุ้ม
ลิ้นเล็กแตะลงบนส่วนหัวและค่อยละเลงลิ้นไปมาเบาๆ อ้าปากออกกว้างและครอบครองส่วนแข็งขืนนั้นไว้ได้แค่ส่วนปลาย
ใหญ่เกินไปจนริมฝีปากของเขารับไว้ไม่ไหว
“อืมม..ซองอู
ปากของนายร้อนจัง”
“อึก..อื้ม”
“ซี๊ดด..ให้ความรู้สึกที่วิเศษสุดๆ”
ซองอูช้อนตามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ก้มมองมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ
ร่างเล็กหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ฟันขาวเผลอครูดโดนแกนกายและนั่นทำเอาเสียงทุ้มต้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“อ่า..มันโดนฟันแล้วนะ”
“อึก..ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร
รู้สึกดีไปอีกแบบ”
มือหนาเชยคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นก่อนก้มลงไปมอบจูบรสหวานให้อีกคน
ดันร่างเล็กลงไปนอนบนเตียงหลังใหญ่
แทรกกายเข้าไปที่หว่างขาบางและทาบทับลำตัวของตัวเองลงไปบนร่างเล็ก
“อื้ออ..ตัวนายเย็นจริงๆนะ..”
“ขอโทษ
ฉันแก้ไขอะไรไม่ได้”
“ถ้างั้น..ลองเข้ามาในตัวฉันไหม
เผื่อจะอุ่นขึ้น”
คำพูดแสนน่าอายนั่นทำให้ซองอูต้องยกหมอนขึ้นมาปิดหน้า
แดเนียลยกยิ้มก่อนจะดึงหมอนลงทำให้เห็นสายตาหวานที่ฉายแววเขินอายออกมา เขาก้มลงกดจูบบนหน้าผากมนก่อนจะยกขาบางขึ้นวางพาดบนข้อพับแขน
ขยับแกนกายจ่อที่ช่องทางรักของร่างเล็ก ค่อยๆกดส่วนปลายเข้าไปช้าๆ
ร่างเล็กกอดหมอนแน่นและตัวสั่นระริกด้วยความเจ็บระคนเสียวซ่าน
แดเนียลก้มลงกดจูบที่หางตาอีกคนเบาๆและกระซิบที่ข้างหูเล็ก
“อ่า..ข้างในตัวนายร้อนจัง”
“อึก..ดีไหม..”
“ดีมากๆเลยล่ะ”
แดเนียลกอดร่างเล็กไว้แน่นก่อนจะกดกายเข้าไปให้มากขึ้น
ร่างเล็กแอ่นสะโพกให้อีกคนเข้ามาได้ลึกขึ้น
แขนบางโอบกอดร่างหนาเอาไว้ก่อนจะจิกเล็บลงไปบนหลังกว้างเพื่อระบายความเสียวซ่านที่มีทั้งหมด
“อ๊ะ! ซี๊ดด..ใหญ่..”
“อ่า..เข้าไปหมดแล้วนะ”
“อึก..เย็น”
แดเนียลยกยิ้มพร้อมพรมจูบลงไปทั่วใบหน้าน่ารัก
เอวสอบค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆ
ร่างเล็กผวาทุกครั้งที่ร่างหนากระแทกเข้ามาลึกจนโดนจุดกระสัน
แดเนียลขยับเอวให้เร็วและแรงขึ้นจนร่างเล็กต้องโอบกอดร่างหนาไว้แน่น ความร้อนจากร่างกายของซองอูกำลังทำให้หัวใจของแดเนียลทำงานหนัก
อบอุ่นจนไม่อยากจะปล่อยร่างนี้ไปไกลตัวเชียวล่ะ
“อ๊ะๆๆ
ซี๊ดด..แด..เนียล อื้มมม”
“ซองอู...อ่า...ฉันชอบร่างกายนาย”
“อึก..อ๊ะๆๆ
เสียว..อื้ออ”
แดเนียลยกร่างเล็กขึ้นนั่งบนตัก
ซองอูโอบกอดคอแกร่งไว้แน่นและบดจูบลงบนกลีบปากเย็นของอีกคน
ขยับเอวกดสะโพกขึ้นลงราวกับรู้งาน แดเนียลเองก็สวนสะโพกสอบกลับไปตามจังหวะที่อีกคนขย่มลงมา
สองร่างขยับเข้าออกหากันอย่างลงตัวราวกับบทเพลงบรรเลงหวาน
เสียงครางของซองอูช่างหวานถูกหูของแดเนียลเหลือเกิน
รั้งสะโพกกลมให้แนบลำตัวมากขึ้นก่อนยกอีกคนลุกขึ้นและราวกับรู้หน้าที่
ขาเล็กตวัดรอบเอวหนาไว้และมองใบหน้าหล่อที่ยกยิ้มอย่างพอใจ
“ม..ไม่เอา”
“แล้วนายจะชอบ”
“อ๊า!! อึกๆ..แด..เนียล อ๊า!!”
มือหนายกสะโพกกลมให้ออกห่างจากตัวก่อนจะกดกระแทกรัวแรงเข้าหาตัว
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังผสานกับเสียงครวญครางของซองอูดังไปทั่วห้อง เล็บยาวจิกลงกลางหลังของซานต้าหนุ่มฝึกหัด
แดเนียลดันร่างเล็กติดกำแพงก่อนจะจัดการกระแทกกายรัวแรงใส่อีกคนไม่ยั้ง
“อ๊ะๆๆ
เสียว..อึก...เสียวไปหมด..ล..แล้ว”
“อ่า..ซองอู..ฉันชอบเสียงนาย
ซี๊ดด”
“ด..แด...เนียล
อ๊า!!”
ซองอูร้องออกมาเสียงหลงเมื่อร่างใหญ่กระแทกกายเข้ามารัวแรง
ร่างเล็กกระตุกเกร็งปลดปล่อยหยาดน้ำหวานสีขาวขุ่นออกมาเปรอะไปทั่วลำตัวของคนสองคนแม้ไม่ได้แตะต้องมันสักนิด
แดเนียลที่ถูกช่องทางด้านหลังตอดรัดอย่างรุนแรงกระแทกกายเข้าไปไม่หยุดก่อนจะกระตุกเกร็งและปลดปล่อยความสุขเข้าไปในร่างกายอีกคนจนหมด
“อึก...อ่า...อ่า..”
“อ่า..ซองอู
จำไว้นะ อย่าทำร้ายหัวใจที่บริสุทธิ์ของเด็กๆอีก”
“อือ...”
“อ้าว..หลับไปซะแล้ว”
เช้าวันคริสมาสต์ที่รอบกายเต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลน
ซองอูสะดุ้งตื่นขึ้นมาและมองดูตัวเองที่ยังสวมใส่เสื้อผ้าครบชิ้นแต่ไม่ใช่ชุดเดียวกับเมื่อคืน
เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ช่องทางด้านหลังและนั่นหมายความว่าเรื่องที่เขาเจอะเจอเมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝัน
สายตาของเขาเหลือบมองไปเจอกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะคว้ามันมาอ่าน
‘ฉันมอบของขวัญให้นายในวันคริสมาสต์แล้วนะ
รับมันไว้ด้วยความเต็มใจเลยล่ะสิ
แล้วคริสมาสต์ปีหน้าฉันจะกลับมามอบของขวัญชิ้นเดิมให้นายนะ ปล.
อย่าเอามันออกเชียวล่ะ ความสุขของฉันในร่างกายของนาย แดเนียล’
ซองอูกำกระดาษแผ่นนั้นแน่น
ในร่างกายของเขายังรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ยังค้างอยู่ในช่องทางด้านหลัง
เขาปากระดาษทิ้งและตะโกนออกมาสุดเสียง
“แบบนี้มันเรียกฟันแล้วทิ้งโว้ย!! ไอ้ซานต้าเฮงซวย!!”
END
แฮะๆๆ เป็นเนื้อหาเกี่ยวกับซานตาครอสที่น้องอ๋งเค้าไม่เชื่อว่ามีจริง
ไงคะ โดนว่าที่ซานตาครอสฟันแล้วทิ้งเบย อย่าไปยอมนะน้อง!!
ฝากติชมผ่านแท็ก #นอรซ หรือในเด็กดีด้วยนะคะ
ฮืออ ซานต้าแซ่บมั่ก
ตอบลบ