BOSS [1/3] (kdn x osw)
“บอสครับ
นักข่าวจากช่อง K ส่งไฟล์รูปมาให้แล้วครับ”
เสียงของเลขาฯหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินเข้ามาถึงโต๊ะของบอสใหญ่เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ทางด้านการผลิตไอดอลและดารานักแสดง
ดวงตาคมช้อนมองเลขาฯหนุ่มก่อนจะเอ่ยถามถึงเรื่องที่อีกคนรายงาน
“ตรวจสอบหรือยังว่าครบหรือเปล่า?”
“ครับ
ทางนั้นส่งมาให้เราทั้งหมดและลบไฟล์จากทางนั้นเรียบร้อยแล้วครับ
บอสจะให้ผมทำยังไงกับไฟล์นั่นดีครับ”
คำถามของเลขาฯหนุ่มทำให้
คังแดเนียล ต้องเลิกคิ้ว
เขาเหลือบมองคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างไว้ก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้ประจำตำแหน่ง
ยกมือขึ้นประสานในระดับอกแกร่งก่อนจะเอ่ยบอกอีกคนกลับไป
“ส่งไฟล์ทั้งหมดมาที่เมลล์ของฉัน
แล้วเรียกองซองอูมาพบฉันวันนี้ตอนห้าโมงเย็น”
“ครับบอส”
เพราะคำสั่งจากทางบอสใหญ่ที่เรียกตัวเข้ามาหากะทันหันทำให้นักแสดงหนุ่มชื่อดังที่ตอนนี้เป็นที่นิยมในระดับต้นของประเทศต้องหัวเสีย
ซองอูถอนหายใจเสียจนผู้จัดการส่วนตัวอย่างยุนจีซองกลัวว่านักแสดงหนุ่มจะขาดใจซะก่อน
“แค่ไปพบบอส
ทำไมต้องถอนหายใจขนาดนั้นด้วยล่ะซองอู”
“ผมไม่อยากไปเจอตาลุงนั่น
พี่ก็รู้”
“ไม่เอาน่าซองอู
ถ้าไม่ได้บอสป่านนี้รูปนั่นว่อนทั่วอินเตอร์เน็ทแล้วนะ
แล้วรู้ไหมว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง มีแต่ดับกับดับ และฉันเองก็รู้จักบอสดี
บอสไม่มีทางปล่อยให้เพชรเนื้อดีอย่างนายหลุดมือหรอก”
ซองอูพ่นหายใจออกมากลั้วเสียงหัวเราะ
เพชรเนื้อดีอย่างนั้นเหรอ? สำหรับตาลุงอายุใกล้จะสี่สิบนั่นเขาก็เป็นแค่ของเล่น
เป็นลูกไก่ในกำมือที่จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด และการที่ต้องเข้าไปพบในวันที่เพิ่งจะถ่ายละครเสร็จแบบนี้ด้วยแล้วมันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเป็นเท่าตัว
ใช้เวลาเดินทางจากสถานที่ถ่ายทำละครมาจนถึงบริษัทก็ร่วมสองชั่วโมง
ซองอูถูกกำชับให้ทำหน้าดีๆตอนที่ไปเจอบอส
ซองอูอยากจะพ่นคำหยาบใส่จีซองที่ทำเหมือนเขาเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา
ถึงอายุเขาตอนนี้จะแค่ 25 แต่เขาก็รู้ดีว่าอยู่ต่อหน้าตาลุงนั่นเขาควรทำตัวยังไง
ซองอูหยิบแว่นกันแดดราคาแพงขึ้นสวมทับบนใบหน้าหล่อก่อนจะลงจากรถตู้และตรงเข้าไปด้านในบริษัท
ถ้าพูดถึงความโด่งดังของซองอูนั้นเขากล้ายอมรับได้เลยว่าเขาดังเป็นพลุแตกในช่วงเวลาสั้นๆ
เขาเดบิวต์ด้วยการเป็นพระเอกเอ็มวีของนักร้องรุ่นพี่ในค่าย หลังจากนั้นละครจากทางช่องใหญ่ก็ติดต่อให้เขาไปเล่นละคร
แม้เรื่องแรกจะเป็นบทเพื่อนพระเอก
แต่เวลาผ่านไปแค่สี่เดือนหลังจากที่ละครเรื่องนั้นออนแอร์
เขาก็กลับมามีละครอีกครั้งในบทของพระเอก แฟนคลับของเขานั้นมีทั้งในและต่างประเทศ
ได้ยินว่าแถบเอเชียไม่มีใครไม่รู้จักองซองอูคนนี้แน่นอน
“สวัสดีครับคุณแจฮวาน”
“สวัสดีครับคุณซองอู
เดี๋ยวผมรายงานบอสก่อนนะครับว่าคุณมาแล้ว”
ซองอูยกยิ้มให้กับเลขาฯอายุน้อยที่เขาเคยถามไถ่และได้ความว่าคิมแจฮวานคนนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาเลยล่ะ
แต่การที่ต้องมาเป็นเลขาฯให้ตาลุงนั่นก็คงเป็นเรื่องแย่ๆในชีวิตของแจฮวานคนนี้เลยก็ได้มั้ง
องซองอูขอคอนเฟิร์ม
“เชิญครับคุณซองอู”
“ขอบคุณครับ”
ซองอูส่งยิ้มให้กับแจฮวานก่อนจะเดินตรงไปยังประตูหน้าห้องของบอสใหญ่
เขาถอนหายใจก่อนจะผลักประตูเข้าไปด้านใน ภาพของชายวัย 36 ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารไม่ว่าจะมองกี่ทีก็ช่างดูน่าเกรงขาม
แต่ซองอูกลับไม่รู้สึกเคารพคนตรงหน้าเลยสักนิด ให้ตายเถอะ
“สวัสดีครับบอส”
“อืม
นั่งก่อนสิ”
ซองอูลอบถอนหายใจก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะตัวใหญ่
สายตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อของนักแสดงในสังกัดโดยไม่พูดไม่จา
ซองอูเหลือบมองอีกคนก่อนที่สายตาคมจะจ้องเข้ามาในดวงตา นักแสดงหนุ่มรีบหลบตาทันที
ให้ตายเถอะ! ขี้ขลาดชะมัด
“รู้ใช่ไหมว่าวันนี้ฉันเรียกเธอมาทำไม”
“รู้ครับ”
“มีอะไรจะแก้ตัวไหม?”
แดเนียลเอ่ยถามก่อนจะวางแขนลงบนโต๊ะ
จ้องมองนักแสดงหนุ่มที่เอาแต่นั่งเงียบ ซองอูถอนหายใจออกมาก่อนจะเงยหน้ามองอีกคน
แววตาแข็งกร้าวจ้องมองใบหน้าหล่อที่ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าอายุไม่ได้ทำให้แดเนียลดูแก่ลงแม้แต่นิดเดียว
“ไม่จำเป็นต้องแก้ตัวครับ
เพราะผมไปที่คอนโดของเธอจริงๆ”
“ฉันไม่ว่าหรอกนะเรื่องที่เธอจะไปหลับนอนกับใครเพราะนั่นมันสิทธิส่วนบุคคล
ฉันไม่เคยห้ามเพราะฉันรู้ดีว่าดารานักแสดงหรือแม้แต่ไอดอลก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง
มีความต้องการทางเพศเหมือนกัน แต่เธอควรจะระวังตัวมากกว่านี้ เธอก็รู้นี่ว่าตอนนี้เธอกำลังเป็นที่จับตามอง
นักแสดงหญิงคนนั้นก็กำลังโด่งดัง
เธอจะทำให้ทุกอย่างของเธอและผู้หญิงคนนั้นพังเพราะเรื่องนี้จริงๆเหรอ?”
“ผมขอโทษครับ
ต่อไปผมจะระวังตัวมากกว่านี้”
แดเนียลถอนหายใจออกมา
แววตาคมจ้องมองใบหน้าหล่อที่ตอนนี้หลุบตาต่ำ ไม่มองหน้าเขา
แดเนียลยกยิ้มก่อนจะยื่นมือไปที่ใบหน้าหล่อของอีกคน
ช้อนปลายคางของคนอายุน้อยกว่าให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาก่อนจะเอ่ยบอกอีกคนเสียงแผ่ว
“ถ้ามันลำบากก็ขอร้องฉันสิซองอู
เธอรู้ดีนี่ว่าคืนนั้นมันวิเศษแค่ไหน”
ซองอูเบิกตากว้างก่อนจะปัดมือหนาออกจากใบหน้าของตัวเองและลุกขึ้นยืนทันที
แดเนียลเงยหน้ามองอีกคนที่กำลังพยศด้วยรอยยิ้ม และนั่นเป็นรอยยิ้มที่ซองอูเกลียด
มันคือรอยยิ้มในเช้าวันต่อมาหลังจากที่เขาและผู้ชายตรงหน้าร่วมรักกันด้วยความไม่ตั้งใจยังไงล่ะ!!
“ไม่จำเป็นหรอกครับ! ผมจัดการตัวเองได้
ขอบคุณที่จัดการเรื่องรูปนั่นและขอโทษที่ไม่ระวังตัวนะครับ ผมขอตัว!”
“เดี๋ยว”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ซองอูหันหลังเตรียมเดินออกไปจากห้อง
ร่างเล็กชะงักฝีเท้า เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบกับพื้นใกล้เข้ามาจนหยุดลงที่ด้านหลังของเขา
มือหนาแตะลงบนเอวบาง
ใบหน้าหล่อของชายผู้มีตำแหน่งสูงเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหูเล็กก่อนกระซิบเสียงชวนสยิว “ถ้าคิดถึงก็ติดต่อมาล่ะ
ฉันว่างเพื่อเธอเสมอนะองซองอู”
ซองอูกำหมัดแน่นก่อนจะเดินเลี่ยงอีกคนออกไปจากห้องทำงานของแดเนียลทันที
บอสใหญ่กระตุกยิ้มมองตามร่างเล็กที่เดินกระทืบเท้าออกไปโดยไม่หันมาลาเขาสักคำ
ด้านซองอูที่อยู่ในลิฟต์นั้นแทบจะคลั่งอยู่รอมร่อ
เพราะคืนนั้นมันอัปยศและเขาอยากลืมมัน แต่คนๆนั้นกลับพยายามเรียกร้องมันอีก
เขาเกลียด..เกลียดตาลุงนั่นแทบบ้า!!
ย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อน
ซองอูที่จบการถ่ายทำในฉากสุดท้ายของละครที่จะออนแอร์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าฉลองกับคนในกองจนดึกดื่น
จีซองเองก็คอยอยู่ดูแลนักแสดงหนุ่มไม่ให้คลาดสายตา เวลาผ่านไปจนจวนจะได้เวลากลับ
จีซองเดินเข้าไปลาทุกคนและพาซองอูที่เริ่มเมากลับบ้าน พระเอกหนุ่มเดินแทบจะไม่ตรง
เขากอดรัดจีซองจนแทบจะปล้ำผู้จัดการตัวเองตลอดทาง
จีซองถอนหายใจก่อนจะกดโทรศัพท์เรียกรถตู้ให้มารับที่ด้านหน้าโรงแรมที่พวกเขาไปฉลองกัน
“เอ่อ
เอารถมารับพวกผมทีครับ ตอนนี้พวกผมอยู่ที่หน้าโรงแรมแล้วครับ”
[คุณจีซอง
ก่อนจะโทรเรียกรถกรุณาดูเบอร์ให้ชัดเจนก่อนสิครับ]
ปลายสายที่เอ่ยตอบมาทำเอาจีซองต้องยกหูออกมามองเบอร์ที่เขาโทรเข้าไป
ดวงตาเล็กรีเบิกกว้างแทบทันทีเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โชว์อยู่ไม่ใช่เบอร์ของคนขับรถตู้แต่เป็นเบอร์ของบอสใหญ่ของบริษัทอย่างคังแดเนียล
“ขอโทษครับ! ผมสะเพร่าเอง
ขอโทษครับบอสที่โทรมารบกวนดึกๆแบบนี้ ขอโทษครับ!”
[ผมยังไม่ได้หลับครับ
ไม่ได้รบกวนอะไร แล้วนี่พวกคุณอยู่ไหนกันครับ?]
“เอ่อ
พวกผมอยู่หน้าโรงแรมเอสแถวอับกูจองน่ะครับ”
[ผมกำลังจะผ่านแถวนั้นพอดี
เดี๋ยวผมไปรับให้แล้วกัน]
“ไม่เป็นไรครับบอส
ผมโทรเรียกรถตู้ดีกว่า ซองอูเมามากและผมไม่อยากรบกวนบอส”
[รออยู่ตรงนั้น
ถ้าผมไปแล้วไม่เจอคุณโดนผมเล่นงานแน่คุณจีซอง]
ปลายสายวางไปแล้ว
จีซองอยากจะพ่นคำด่าใส่ตัวเองสักพันรอบ
ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงเขาถึงโทรไปโดนเบอร์บอสแบบนั้น
ไม่นานนักรถยุโรปราคาแพงก็จอดเทียบฟุตบาท
กระจกรถเลื่อนลงพร้อมใบหน้าของบอสใหญ่ที่ไม่ว่ายังไงก็ยังดูหล่อสำหรับคนมองอยู่ดี
“ขึ้นมาสิ”
“ครับๆ”
จีซองประคองซองอูที่ตอนนี้หลับไปแล้วไปนั่งที่ด้านหลังของรถ
จีซองปิดประตูด้านหลังและย้ายตัวเองมานั่งที่ด้านข้างบอส
คนอายุน้อยกว่าหันไปโค้งให้อีกคนและเม้มปากอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษนะครับที่ทำให้บอสต้องลำบาก”
“ไม่หรอก
แล้วจะให้ผมไปส่งที่ไหน”
“ไปคอนโดซองอูก็ได้ครับ
เดี๋ยวผมค่อยนั่งรถกลับมา”
“บ้านคุณอยู่ไหน”
“บ้านผมอีกสามป้ายรถเมก็ถึงแล้วครับ
แต่คอนโดของซองอูอยู่แถวคังนัม”
“งั้นเดี๋ยวผมส่งคุณก่อนแล้วผมค่อยไปส่งซองอูก็แล้วกัน
เพราะผมเองก็อยู่แถวคังนัม”
“แต่ว่าบอสครับ
ซองอูเมาหนักขนาดนี้ ผมไม่อยากให้บอสลำบาก”
“ไม่เป็นไร
ผมเองก็มีหน้าที่ดูแลนักแสดงในสังกัดตัวเองเหมือนกัน คุณจะได้พักผ่อนด้วย ถ้าต้องนั่งรถกลับไปกลับมาคุณจะเหนื่อยเปล่าๆ”
“แต่ว่า..”
“ถ้าคุณปฏิเสธผมอีก
ผมจะคิดว่าคุณดูถูกผม คิดว่าผมไม่มีปัญญาดูแลเด็กคนนี้นะครับ”
“อ่า..ขอโทษครับ”
เพราะคำพูดของคนที่เป็นผู้ใหญ่และเป็นเจ้านายทำให้จีซองไม่อาจจะต่อต้านได้
แดเนียลขับรถไปจนถึงหน้าบ้านของจีซองตามเส้นทางที่อีกคนบอก
จีซองหันไปมองนักแสดงในความดูแลของตัวเองก่อนจะหันไปมองแดเนียลที่นั่งอยู่ข้างกายในตำแหน่งคนขับ
“บอสไหวแน่นะครับ
ไม่ได้สติขนาดนั้น”
“เด็กคนนั้นไม่ได้ตัวใหญ่เกินกว่าที่ผมจะรับไม่ไหวหรอกครับ
ไม่ต้องห่วง ผมจะไปส่งเขาเอง คุณไปพักผ่อนเถอะ”
“ขอบคุณนะครับบอส
ขอบคุณมากๆเลยครับ”
แดเนียลทำได้แค่ส่งยิ้มให้อีกคน
จีซองหันไปมองซองอูอีกครั้งก่อนจะลงจากรถและมองดูรถยุโรปสีดำราคาแพงที่เคลื่อนตัวออกไปช้าๆจนลับสายตา
ใจเป็นห่วงว่าบอสจะรับมือกับซองอูไม่ไหว
อีกใจก็เป็นห่วงว่าซองอูจะสร้างความเดือดร้อนให้กับบอสคังคนนั้นเข้าให้
แดเนียลขับรถมาจนถึงคอนโดของซองอูตามที่อยู่ที่จีซองให้มา
เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถโดยบอกกับยามที่เฝ้าอยู่หน้าคอนโดว่าเขามาส่งเด็กคนนั้นในฐานะเจ้านาย
แดเนียลลงจากรถและอ้อมไปที่ประตูหลัง
เปิดประตูมองดูนักแสดงในสังกัดของตัวเองก่อนจะส่ายหัวเบาๆ เขาจัดการอุ้มร่างเล็กของพระเอกรูปหล่อขึ้นแนบอก
รูปร่างบอบบางก็จริงแต่ตัวหนักใช่ย่อย
แดเนียลใช้สะโพกปิดประตูก่อนจะเดินเข้าลิฟต์และกดไปยังชั้น 11 ซึ่งเป็นที่อยู่ของคนในอ้อมแขน
ตลอดทางในลิฟต์
คนที่เมาจนไม่ได้สติขยับหน้าหล่อๆนั่นซุกบนอกกว้างของเขา จมูกเล็กรั้นดูดื้อดึงนั่นสูดดมกลิ่นกายของเขาและเผยรอยยิ้มออกมาอย่างยากต่อการคาดเดาว่าเจ้าเด็กนี่คิดอะไรอยู่
และเมื่อลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้น 11 เขาก็เดินออกจากลิฟต์ ตรงไปยังห้องหมายเลข 112
ซึ่งเป็นห้องของซองอู ใช้คีย์การ์ดที่ได้มาจากจีซองเปิดประตู
พาร่างเล็กที่เมาไม่ได้สติเข้าไปด้านใน
ภายในห้องชุดหรูนั้นเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
เคาท์เตอร์ครัวที่เขายืนยันได้เลยว่าแทบไม่ได้ใช้งานแน่นอน ทีวีขนาดใหญ่ที่ด้านหลังเป็นรูปของคนในอ้อมแขนของเขา
เขาจำได้ว่านั่นเป็นภาพจากการเดบิวต์เป็นพระเอกเอ็มวีของนักร้องดังในค่าย
และเมื่อพาอีกคนเข้าไปในห้องนอน
โปสเตอร์รูปของซองอูที่วางอยู่บนหัวเตียงนั่นก็ทำเอาเขาหลุดยิ้ม
มันเป็นรูปจากละครเรื่องแรกที่เด็กคนนี้ได้เล่นบทพระเอกเต็มตัว
ให้ตายเถอะ
หลงตัวเองใช่ย่อย
แดเนียลวางร่างเล็กที่แทบไม่ได้สติลงบนเตียงขนาดคิงไซส์
เขายืดตัวเต็มความสูงและมองดูนักแสดงหน้าหล่อที่หมดสภาพกลายเป็นขี้เมานอนอยู่บนเตียง
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะหันหลังกลับเพื่อจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านของตัวเอง
แต่เสียงของอีกคนทำให้เขาต้องชะงักและหันไปมอง
“บอส..บอสเหรอครับ?”
“อื้ม
ฉันเอง”
ซองอูขยี้ตาก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
เดินตรงไปยังคนอายุมากกว่าที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง
ร่างเล็กทิ้งตัวใส่อีกคนจนคนที่โดนทิ้งตัวใส่รับร่างเล็กนั่นไว้แทบไม่ทัน
ซองอูหัวเราะคิกคักก่อนจะยกมือขึ้นกอดลำคอแกร่ง
ใบหน้าที่แดงจัดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กับดวงตาฉ่ำน้ำจ้องมองใบหน้าเขาก่อนจะยกมือขึ้นลูบไปมาบนใบหน้าหล่อของคนอายุมากกว่า
“บอส..ทำไมบอสยังหล่ออยู่เลยละครับ”
“นี่
ฉันว่าเธอควรนอนเฉยๆนะซองอู ฉันต้องกลับแล้ว”
“ไม่เอา..บอสอยู่กับผมก่อนสิ”
ว่าพร้อมซุกใบหน้าหล่อของตัวเองลงบนต้นคอแกร่ง
สูดดมกลิ่นน้ำหอมที่เป็นกลิ่นประจำตัวของแดเนียล
แม้ว่าอายุของคนตรงหน้าจะใกล้สี่สิบอยู่แล้ว
แต่ความหล่อและกลิ่นของคนๆนี้กลับเหมือนชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆอยู่เลย
ซองอูหายใจรดต้นคออีกคนก่อนจะอ้าปากงับลงไปเบาๆ
“ซองอู
เธอทำอะไรน่ะ!”
“บอส..ผมเหงา”
“ฉันว่าเธอกลับไปนอนเถอะซองอู”
“ถ้าผมกลับไปนอน
บอสจะนอนกับผมไหม”
“ฉันจะกลับ”
“งั้นผมไม่ไป”
ว่าพร้อมกับสวมกอดเอวหนาของอีกคนเอาไว้แน่น
ใบหน้าหล่อซบลงบนไหล่กว้างของคนที่สูงกว่า แดเนียลถอนหายใจก่อนจะยืนนิ่งปล่อยให้อีกคนกอดอยู่แบบนั้น
ซองอูที่เห็นว่าแดเนียลนิ่งไปจึงผละอ้อมกอดออก
มองคนตัวใหญ่ตรงหน้าด้วยใบหน้าดื้อดึง
“บอส..ไม่ชอบผมเหรอครับ”
“ทำไมฉันจะต้องชอบเธอด้วยล่ะ”
“ผมไม่หล่อเหรอครับ”
“เธอหล่อ
แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอจะสื่อถึงอะไร ชอบของเธอคือชอบแบบไหน”
ซองอูก้าวถอยหลังก่อนจะปลดกระดุมเสื้อของตัวเองลงทีละเม็ดจนหมดรังดุม
ถอดเสื้อตัวเองโยนทิ้งและเริ่มลดมือลงไปที่เข็มขัดกางเกงของตัวเอง
ปลดมันออกและรูดซิปกางเกงลง ร่นกางเกงยีนต์ตัวหนาลงพร้อมชั้นในโยนมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ
ทุกการกระทำของซองอูอยู่ในสายตาของแดเนียล
ร่างเปลือยเปล่าของพระเอกหนุ่มชื่อดังเดินเข้าไปใกล้บอสของบริษัทก่อนจะสวมกอดร่างหนาเอาไว้แน่น
“ชอบผมหรือยัง?”
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
“ผมอยากให้บอสชมผม
อยากให้บอสชอบผม”
“ทำไมเป็นเด็กแบบนี้นะ
ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปนอนได้แล้ว”
ซองอูส่ายหัวบนไหล่กว้าง
มือเล็กเลื่อนจากการสวมกอดอีกคนไปจับที่เสื้อสูท ดึงเสื้อสูทของอีกคนออกและผละตัวออก
นิ้วเรียวเกี่ยวเอาเนคไทเส้นสวยออกจากลำคอแกร่ง มือเล็กปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกต่อทันที
แดเนียลทำเพียงแค่ยืนมองอีกคนนิ่ง
สาบเสื้อถูกแหวกออกเผยให้เห็นร่างกายแกร่งที่แม้อายุจะเลยเลขสามแล้วแต่กล้ามเนื้อยังคงแน่นและดูแข็งแรงน่าหลงใหล
มือบางลูบไปตามแผงอกแข็งแรงตรงหน้าก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปกดจูบเนินอกแกร่งเบาๆ
“หุ่นบอสดีจัง
ผมเองก็อยากมีหุ่นแบบนี้”
“ฉันว่าเธอชักจะซนใหญ่แล้วนะซองอู”
“บอสชมผมบ้างสิครับ”
ซองอูว่าก่อนจะลากปลายลิ้นไปตามแผงอกแกร่ง
กดจูบแรงๆจนเกิดรอยแดงก่อนจะลากลิ้นเล็กไปที่ยอดอกสีน้ำตาลเข้ม ขบกัดอย่างหยอกล้อก่อนจะลากลิ้นเลียวนไปมาอย่างนึกสนุก
แดเนียลหายใจติดขัดเพราะการกระทำของอีกคน
มือหนาเลื่อนจับเอวบางคอดบีบเฟ้นเบาๆก่อนจะถูกมือเล็กดึงไปนั่งที่เตียง
ซองอูนั่งคุกเข่าต่อหน้าอีกคนก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้ใบหน้าของอีกคน
กดจูบปลายจมูกโด่งของเจ้านายก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาประกบลงบนอวัยวะส่วนเดียวกัน
พระเอกหนุ่มกดจูบริมฝีปากหนาร้อนของอีกฝ่ายด้วยการบดจูบย้ำๆ
มือเล็กประคองใบหน้าหล่อไว้ไม่ให้หนีไปไหน
ปลายลิ้นร้อนแตะลงบนกลีบปากหนาก่อนจะผละออกและกดจูบลงไปอีกครั้ง
แดเนียลเผยอปากเพื่อล่อให้อีกคนเข้ามารุกล้ำด้านในโพรงปากของตน
ซองอูไม่รอช้าสอดลิ้นเล็กเข้าไปทันที
แต่เขากลับเป็นฝ่ายโดนแดเนียลดูดดุนลิ้นเล็กรุนแรงจนแทบขาดอากาศหายใจ
แรงดูดปากริมฝีปากหนาที่ดูดดุนลิ้นเล็กทำเอาซองอูต้องดันตัวเองออกมาจากรสจูบแสนวาบหวามนั่น
ดวงตาฉ่ำน้ำช้อนมองอีกคนอย่างคาดโทษก่อนจะพุ่งความสนใจไปที่กางเกงสแล็กที่อยู่บนตัวของแดเนียลแทน
ซองอูกดจูบลงบนส่วนกลางลำตัวของแดเนียลผ่านกางเกงก่อนจะช้อนตามองอีกคน
อ้าปากงับไปตามความใหญ่ผ่านกางเกงช้าๆก่อนที่มือเล็กจะปลดกระดุมและรูปซิปกางเกงอีกคนลง
นิ้วเรียวเกี่ยวเอาชั้นในลง
เผยให้เห็นส่วนปลายของแกนกายใหญ่ที่โผล่ออกมาให้อีกคนได้ยลโฉม
“บอส...ของบอสสวยจัง”
“จะทำแบบนี้จริงๆเหรอซองอู”
“บอสถามเยอะจัง”
ว่าอย่างขัดใจก่อนจะใช้ปลายลิ้นแหย่ไปที่รูปัสสาวะ
กวาดลิ้นเลียวนไปทั่วส่วนหัวแดงก่ำของคนอายุมากกว่า
ปากเล็กอ้าออกก่อนครอบครองส่วนหัวสีสดเข้าไป ดูดเม้มแรงๆจนเกิดเสียงน่าอาย
แดเนียลพ่นลมหายใจออกมาอย่างพอใจ ซองอูที่ได้ยินแบบนั้นยิ่งได้ใจ
เขาดูดส่วนปลายแกนกายใหญ่อย่างแรงจนแก้มตอบ
แดเนียลเด้งเอวรับแรงดูดนั่นเบาๆก่อนจะวางมือลงบนหัวเล็กของอีกคนพร้อมสูดปากอย่างพอใจ
“อ่า...ซองอู....ดี”
“บอสชมผมแล้ว”
ว่าก่อนจะรั้งกางเกงตัวใหญ่ออกจากหน้าขาอีกคน
คว้าแกนกายใหญ่ที่ออกมาเผชิญโลกภายนอกรูดขึ้นลงเร็วๆก่อนจะอ้าปากครอบครองแท่งเนื้อร้อนขนาดใหญ่เข้าไปในปากทั้งหมด
ความยาวของแท่งเนื้อนั้นจุกอยู่ที่ลำคอแต่ซองอูกลับโก่งคอเพื่อที่จะให้มันเข้าไปได้หมด
หัวเล็กขยับเข้าออกเร็วๆ ชโลมแกนกายใหญ่ด้วยหยาดน้ำลายของตัวเอง
แดเนียลครางแผ่วกับสัมผัสที่ได้รับ หน้าท้องหดเกร็งจนกล้ามเนื้อเด่นชัด
มือเล็กลูบไปตามหน้าท้องแบนราบนั้นก่อนจะอ้าปากคายสิ่งใหญ่โตในปากออกมา
คราบน้ำหล่อลื่นไหลไปตามลำคอ ดวงตาฉ่ำน้ำช้อนขึ้นมองอีกคนที่หอบหายใจหนัก
ซองอูลุกขึ้นคร่อมตักแกร่ง จับแกนกายใหญ่ตั้งตรงยกกายขึ้นและกดมันลง
กลืนกินส่วนใหญ่โตนั่นเข้าไปในร่างกายของตัวเอง
“อึก...บ..บอส
อื้ออ”
“อ่า..ซองอู”
“จ..จูบผมที”
มือหนาเลื่อนขึ้นไปกดใบหน้าหล่อให้โน้มลงมา
มอบจูบแสนเร่าร้อนให้อีกคน มือเล็กสวมกอดลำคอแกร่งแน่น บดจูบ
แลกน้ำลายกับอีกคนจนรู้สึกผ่อนคลายก่อนจะกดร่างของตัวเองลงไปจนสุดลำของแก่นกายที่ทั้งใหญ่และยาวของอีกคน
ซองอูผละจูบออกและกัดริมฝีปากล่างของตัวเองด้วยความเสียวซ่าน
“อึก...มัน...แน่นไปหมดเลยครับบอส”
“ทำไมเป็นเด็กแบบนี้นะ”
“ผมจะเป็นตัวผมให้บอสดู”
ซองอูว่าก่อนจะจับไหล่หนาไว้แน่น
ขยับตัวขึ้นช้าๆก่อนกดลงแรงๆจนสุด ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อความยาวของมันกระแทกเข้าจุดกระสันพอดี
พระเอกหนุ่มตัวสั่นระริกด้วยความเสียวก่อนจะเริ่มขยับกายอีกครั้ง
ยกเข่าขึ้นชันที่ปลายเตียงและจัดการขย่มร่างของตัวเองลงบนตัวบอสใหญ่สุดแรง
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้องนอนกว้าง
เสียงครวญครางของซองอูเองก็หวานหูเหลือเกินสำหรับแดเนียล
“อ่ะ...อ๊ะ! บ..บอส...บอส อื้ออ”
“ซี๊ดด..ซองอู..อ่า”
“ช..ชอบผม...อ๊ะ!...หรือยัง”
“อื้มม...เด็กเอาแต่ใจ”
แดเนียลว่าก่อนจะดึงร่างเล็กขึ้นจากตักแกร่งจนแกนกายหลุดออกจากช่องทางรัก
จับคนตัวเล็กกว่าลุกขึ้นยืนและเขาเองก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน
มือหนาถอดเสื้อของตัวเองออกและโยนทิ้งไปก่อนจะจับร่างเล็กให้หันหลังให้
ใช้เข่าแยกขาเรียวทั้งสองข้างออกจากกัน
ย่อตัวลงและสอดแกนกายเข้าไปในร่างเล็กอีกครั้งก่อนจะกอดเอวบางจากด้านหลังไว้แน่น
“อ๊า! อึก..บอส...”
“อ่า..ตอดฉันแรงจัง”
“ผม..ผมชอบของบอส”
“หึ”
แดเนียลกระตุกยิ้มก่อนจะกดแผ่นหลังเล็กให้โน้มตัวลงไปด้านหน้า
สวมกอดเอวบางแน่นก่อนขยับเอวรัวแรงกระแทกกายเล็กจากด้านหลังถี่รัว
ซองอูที่ไร้ซึ่งที่ยึดตัววางมือลงบนเข่าและร้องครางเสียงดังลั่นห้อง
แรงกระแทกของแดเนียลทำเอาเขาเสียวใจแทบขาด ยิ่งท่าที่ทำอยู่นั้นมันสอดเข้าไปได้ลึกถึงจุดกระสันทุกครั้งที่สอดเข้ามา
ซองอูเสียการทรงตัวเพราะแรงกระแทกที่ยิ่งแรงขึ้น
มือเล็กค้ำลงไปบนพื้นแต่เอวบางยังคงถูกอีกคนกอดเอาไว้แน่น
ซองอูจะขาดใจกับความเสียวที่ได้รับ
เขาใช้แรงทั้งหมดดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของแดเนียลทำให้ร่างเล็กล้มลงไปกับพื้น
ซองอูนอนบิดเร่าไปมาบนพื้นเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ
“อึก...อึก...อ๊า...อ๊ะ...บ..บอส...อึก..บอส”
“หึ
สั่นระริกเชียวนะซองอู”
“ส..เสียว....อึก...อ๊ะ...”
“อยากให้ฉันชอบ
อยากให้ฉันชมไม่ใช่เหรอ แค่นี้รับไม่ไหวแล้วหรือไง”
ร่างหนาเดินตรงเข้าไปหาอีกคนก่อนจะคว้าแขนเล็กให้ลุกขึ้น
เหวี่ยงร่างเล็กให้ลงไปนอนบนเตียง ร่างเล็กที่หมดเรี่ยวแรงนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงหลังใหญ่
แดเนียลเดินขึ้นไปบนเตียง จับหัวเล็กให้ผงกขึ้นก่อนจะสอดแกนกายใหญ่เข้าปากเล็กและขยับเอวกระแทกปากเล็กถี่ๆจนอีกคนแทบสำลัก
“อุก...อื้อ! อ่อกๆ..อื้ออ”
“อ่า..เด็กดี...ดูดมันหน่อยสิ”
น้ำตาที่รื้นอยู่ในดวงตาถูกปล่อยให้มันไหลออกมาเพราะความจุกที่ลำคอ
มือเล็กดันหน้าขาของอีกคนเอาไว้เพื่อไม่ให้ขยับแรงเกินไป
แดเนียลวางเข่าคร่อมหน้าของอีกคนและใช้สองมือประคองหัวเล็กไว้และจัดการอัดประแทกปากเล็กแรงๆจนอีกคนดิ้นเร่าไปมาเพราะแทบขาดอากาศหายใจ
“อื้อ!! อ่อกๆ...แค่ก! อื้มมม อุก..อึก....อ่อก!”
“หึ!”
แดเนียลถอนหายออกหลังจากที่เห็นว่าอีกคนเริ่มดิ้นแรงขึ้น
ซองอูหอบเอาอากาศหายใจเข้าปอดพร้อมไอออกมาอย่างแรง ดูไปช่างน่าสงสารเสียจริง
แดเนียลจับขาบางอ้าออกกว้าง ดันขาเล็กให้ลอยสูงจนช่องทางสีแดงสดโชว์หราอยู่ต่อหน้า
เขาสอดกายเข้าไปทีเดียวจนสุด แทงพรวดอย่างแรงเสียจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก
ซองอูจิกหมอนที่หนุนนอนอยู่อย่างแรงจนแทบขาดคามือ
แดเนียลแลบลิ้นเลียปากตัวเองก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม
“เด็กดื้ออย่างเธอต้องเจอของจริงแบบนี้แหละ”
“อ๊ะ!! อ๊า!!!
บ..บอส...บอส!!”
ซองอูร้องเสียงลั่นเมื่อร่างหนากระแทกกระทั้นรัวแรงจนเตียงหลังใหญ่สั่นรุนแรง
มือหนาจับแกนกายเล็กบีบอย่างแรงเสียจนเจ้าของร่างผอมบางบิดเร่าไปมาอย่างทรมาณ
เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังต่อเนื่องไม่มีหยุดพัก ร่างเล็กถูกจับนอนตะแคงก่อนจะถูกอัดกระแทกรัวแรงอีกครั้งจนซองอูต้องร้องออกมาดังลั่น
“อ๊า!! อ๊า!!
ซี๊ดด...บอส...บอส....อ๊ะๆ”
“อื้มม
ตอดดีแบบนี้แสดงว่าชอบ ซี๊ดด..”
“อื้อๆๆ
อ๊ะ....ผ..ผมเก่งหรือยัง”
“ซี๊ดด
เก่ง...เก่งมากครับซองอู อ่า”
ซองอูยกยิ้มก่อนจะถูกอัดกระแทกเสียแรงจนร่างเล็กถลา
ซองอูขยับตัวถอนกายออกจากอีกคนก่อนจะจับคนอายุมากกว่านั่งลงไปบนเตียง
ร่างเล็กหันหลังให้ก่อนจะสอดแกนกายใหญ่เข้าไปในร่างของตัวเองอีกครั้ง
มือเล็กค้ำไปด้านหน้ากับเตียงก่อนจะยกสะโพกกระแทกแกนกายใหญ่ที่สอดอยู่ในตัว
“อ๊ะๆๆ
ช..ชมผมอีก”
“ซี๊ดด...ก้นเธอสวยชะมัด”
“อ๊า!! ช..ชอบ อื้ออ”
ซองอูร้องเสียงหลงเมื่อแดเนียลฟาดมือใหญ่ลงบนก้นสวย
ร่างเล็กขยับสะโพกรัวแรงอย่างไม่กลัวว่ามันจะเสียหายหรือเปล่า
เขาโน้มตัวไปด้านหลัง อ้าขาออกกว้าง
ช้อนตามองอีกคนและกระซิบเสียงแผ่วราวกับกำลังยั่วยวนบอสใหญ่
“ข..ขยับ....ทำผมแรงๆเลย...นะครับ..บอส”
“เธอนี่มัน..”
“อึก..ผม...อยากให้บอสทำ”
แดเนียลกอดรัดร่างเล็กเอาไว้ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกกระแทกกายใหญ่ใส่รูแดงช้ำของอีกคนรัวแรง
ร่างของซองอูที่อยู่บนตัวสั่นไหวไปตามแรงกระแทก
มือหนาเลื่อนขึ้นขยี้ยอกอกสีสวยของอีกคนแรงๆ
ควงสะโพกหมุนวนแกนกายในช่องทางรักไปมาก่อนกระแทกรัวแรงจนใกล้จะถึงฝั่ง
“อ๊ะ!! อึกๆๆ...อ๊า!! บอส..บอส...อ๊า..บอส”
“ซี๊ดดด
ฉันใกล้แล้วซองอู อื้มม..ฉันใกล้แล้ว”
“แรง..อีก...เอาอีก
อ๊า!!”
ซองอูร้องลั่นเมื่อมือหนาคว้าแกนกายเล็กแล้วรูดรั้งรัวแรงทันที
เอวสอบขยับกระแทกไม่หยุดและดูท่าจะไม่มีอาการเหนื่อย
ซองอูบิดเร่าไปมาด้วยความเสียวซ่านที่ถูกกระทำทั้งหน้าและหลังพร้อมกับ
ร่างเล็กกระตุกถี่ เกร็งตัวตอดรัดแกนกายใหญ่ในร่างของตัวเองแน่นก่อนปลดปล่อยน้ำรักออกมาเลอะมือของแดเนียลและหน้าท้องของตัวเอง
“อึก..อ๊า!! อ๊า!!
อ๊ะ...อื้อออ”
“ซี๊ดด
ฉันขอปล่อยในนะ”
แดเนียลว่าก่อนจะรัวสะโพกรุนแรง
กระตุกเกร็งร่างแรงๆและปลดปล่อยน้ำรักเข้าสู่ร่างเล็กที่นอนตัวสั่นอยู่บนตัวของเขา
มือหนาสวมกอดร่างเล็กเอาไว้แน่น เสียงลมหายใจของทั้งคู่ดังไปทั่วห้อง
ซองอูยกตัวขึ้นและอยู่ในท่าคลานเข่า
น้ำรักจำนวนไม่น้อยไหลย้อนออกมาจากช่องทางรักที่เกิดความช้ำเพราะแรงกระทำของอีกคน
ซองอูใช้นิ้วเรียวกวาดคราบน้ำรักของอีกคนที่ไหลออกจากตัวเขาเข้าปาก เหลียวหลังมองอีกคนและดูดนิ้วเข้าออกราวกับกำลังยั่วยวนอีกฝ่าย
“อื้มมม”
“ซองอู”
“บอส..บอสแรงดีไม่เหมือนคนอายุสามสิบกว่าเลย”
“ฉันยังมีแรงเหลือพอจะทำกับเธอได้ทั้งคืนนะซองอูถ้าเธอยังไม่เลิกยั่วฉัน”
“บอส...ผมต้องการบอส”
แดเนียลจ้องมองดวงตาฉ่ำน้ำที่มองมาราวกับกำลังขอร้องเชิงยั่วยวน
เขาถอนหายใจก่อนจะขยับตัวเข้าประกบหลัง สอดกายเข้าไปในร่างเล็กอีกครั้ง
ความยาวของมันกระแทกเข้ากับจุดกระสันจนร่างเล็กสะดุ้ง ร่างหนาโน้มตัวลงกระซิบข้างหูเล็กก่อนเลียมันเบาๆ
“ถ้าไปทำงานไม่ได้ก็จงโทษตัวเองเถอะนะองซองอู”
เช้าวันใหม่ที่ไม่มีความสดชื่นเลยสักนิด
ซองอูลืมตาตื่นด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในหัวเป็นบ้า
อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนเขาเมาจนแทบไม่เหลือสติ
ร่างบางของพระเอกหนุ่มขยับลุกขึ้นเพื่อจะไปอาบน้ำ แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อเขาไม่ได้อยู่บนเตียงคนเดียว
ร่างหนาของบอสใหญ่ที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่ข้างกายเขานั่นคืออะไร
แล้วทำไมบอสถึงมาอยู่ที่นี่ หนำซ้ำ..ห้องของเขายังเละไม่เป็นท่าอีกต่างหาก
“ตื่นแล้วเหรอ?”
เสียงทุ้มของอีกคนเอ่ยถาม
ดวงตาคมเรียวเล็กเหลือบมองมาที่เขา ซองอูมองอีกคนอย่างพูดอะไรไม่ออก
สมองของเขาประมวลผลไม่ออกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แดเนียลลุกขึ้นนั่งก่อนจะรั้งหัวเล็กของซองอูเข้าไปกดจูบ
การกระทำนั้นของแดเนียลทำเอาซองอูต้องเด้งตัวออกแทบทันที
เขามองหน้าบอสใหญ่อย่างไม่เข้าใจ แดเนียลยกยิ้มก่อนจะเอ่ยบอกอีกคน
“ดูแล้วเธอก็น่าจะรู้นะว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น”
“...ทำไม?”
“เธอเริ่มมันทุกอย่างนะซองอู”
แดเนียลว่าก่อนจะลุกออกจากเตียงหลังใหญ่
ยิ่งเห็นร่องรอยบนร่างหนาของแดเนียลซองอูยิ่งแน่ใจว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอย่างที่เขาคาดเดาเอาไว้แน่ๆ
แดเนียลหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาสวมก่อนจะหันมามองซองอูที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน
เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะวางมือลงบนกลุ่มผมสีดำและลูบมันเบาๆ
“เมื่อคืนมันวิเศษมากสำหรับฉัน
ขอบใจเธอมากนะที่มอบความสุขสุดยอดนั่นให้”
“ลืมมันไปได้ไหมครับ”
“หื้ม?
เพราะอะไร”
“ผมขอร้อง
ลืมมันไปเถอะนะครับ”
ซองอูว่าพร้อมช้อนตามองด้วยแววตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำ
แดเนียลมองใบหน้าหล่อของพระเอกดาวรุ่งประจำค่ายของตัวเองก่อนจะกระตุกยิ้ม
เขาก้มลงกดจูบลงบนกลีบปากนิ่มแต่ซองอูกลับสะบัดหน้าหนี
แดเนียลได้แต่คิดในใจว่าตอนเมาล่ะเป็นแมวเชื่องๆ พอสร่างก็พยศขึ้นมาทันทีเลยแฮะ
“ฉันจะลืมมันได้ยังไง
ในเมื่อมันเป็นคืนที่วิเศษที่สุดในชีวิตฉันเลย เธอคงไม่ใจร้ายขอให้ฉันลืมหรอกนะ”
“บอส..ผมขอร้อง”
“ไม่
ฉันกลับล่ะ ไว้เจอกัน”
แดเนียลว่าก่อนจะหยิบสูทของตัวเองเดินออกไปจากห้องนอนของซองอู
ทิ้งให้พระเอกหนุ่มนั่งหัวเสียอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ร้ายกาจ...บอสร้ายกาจ
เขาเกลียดบอส เกลียดตาลุงนั่น เกลียดรอยจูบที่ทิ้งไว้บนตัวของเขา
เกลียดที่สุด....เกลียด!!
TBC.
ซีรี่ย์บอสค่ะ สามตอนสั้นๆ เฮ่ะๆๆ
ความบอสเอวดุกับพ่อพระเอกขี้ยั่ว กี๊สๆๆๆ
ฝากด้วยนะคะ รักบอส เอ็นดูพระเอกคนดัง ฝากสกรีมที่แท็ก #นอรซ ด้วยนะคะ
ปอลู เราจะเปิดรวมเล่มนะคะ จะเอาฟิคทุกเรื่องในแท็กฟิค (ทั้งเนิร์ด ซานต้า เจ๊เอลลี่ แฟนเพื่อน บอส และอีกหลายเรื่อง) และจะมีสเปเชียลเฉพาะในเล่มด้วยนะคะ จะเปิดให้จองหลังลงซีรี่ย์บอสจบนะคะ
เปิดยาวๆไปยันสิ้นเดือนกุมภาเลยค่ะ (ถ้าวนวมาอาจจะขยายเวลาให้เนาะ รอดูสถานการณ์ก่อนนะคะ)
ฝากพิจารณาด้วยนะคะ ;-;
แกไปยั่วบอสก่อนเองไม่ใช่หรอมมม ตองงู
ตอบลบ