BOSS [2/3] (knd x osw)

“และรางวัลนักแสดงหน้าใหม่ยอดเยี่ยมของปีนี้ได้แก่...องซองอูค่ะ!”

เสียงกรีดร้องของเหล่าแฟนคลับที่ดังไปทั่วสตูดิโอ รอยยิ้มและเสียงพลุแห่งการเฉลิมฉลองของเจ้าของชื่อทำให้คนที่นั่งไขว่ห้างดูการประกาศรางวัลผ่านทางโทรทัศน์จอใหญ่อยู่ที่บ้านต้องยกยิ้ม มือหนายกแก้วไวน์ในมือขึ้นดื่มก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะตรงหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของผู้จัดการส่วนตัวของนักแสดงชื่อดังคนนั้นและยกมันขึ้นแนบหู

(ครับบอส)

“ยินดีด้วยนะกับรางวัลนักแสดงหน้าใหม่”

(ขอบคุณมากครับบอส ตอนนี้ซองอูเองก็ดีใจใหญ่เลย เห็นว่าจะรีบโทรไปบอกแม่ด้วยนะครับ)

“หึหึ นัดเวลาซองอูให้ผมหน่อยสิ ผมอยากเลี้ยงฉลองให้กับเขาสักหน่อย เอาเป็นวันเสาร์นี้เวลาหกโมงเย็นสะดวกหรือเปล่า?”

(ได้ครับบอส ซองอูไม่มีตารางงานที่ไหน ไว้ผมจะบอกซองอูให้นะครับ ขอบคุณมากนะครับบอส)

แดเนียลกดวางสายก่อนจะเหลือบดวงตาคมมองไปที่โทรทัศน์อีกครั้ง เขายกยิ้มเมื่อนึกถึงรอยยิ้มเมื่อครู่ของซองอู รอยยิ้มที่ราวกับเด็กไร้เดียงสา แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วนั้นองซองอูคนนั้นพยศเสียยิ่งกว่าสิ่งใด

ซองอูเดินกลับมาจากโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม จีซองเดินเข้าไปหาซองอูและลากอีกคนมาที่ห้องพักทันที ซองอูมองหน้าผู้จัดการของตัวเองด้วยความแปลกใจ จีซองยกยิ้มและเอ่ยบอกอีกคน

“เมื่อกี้บอสโทรมาแสดงความยินดีด้วย”

เมื่อได้ยินคำว่าบอส รอยยิ้มบนหน้าของซองอูก็หุบลงทันที ให้ตายเถอะ เวลาแบบนี้ยังจะได้ยินชื่อของคนๆนั้นให้หงุดหงิดใจเล่นอีก ซองอูมองหน้าจีซองก่อนจะเอ่ยถามออกไปเสียงแข็ง

“แล้วเขาว่าอะไรบ้างล่ะครับ”

“บอกว่ายินดีด้วยกับรางวัล แล้วก็บอกว่าวันเสาร์หกโมงเย็นจะเลี้ยงฉลองให้”

“ผมไม่ไป”

“ซองอู! ไม่ได้นะ เรื่องนี้นายจะปฏิเสธบอสไม่ได้เด็ดขาด และอย่างที่รู้ว่านายไม่สามารถปฏิเสธได้ด้วยซ้ำ”

“ก็ผมไม่อยากเจอเขานี่”

“ทำไมกันล่ะ ตั้งแต่วันนั้นที่บอสไปส่งนายที่บ้านก็ดูนายจะจงเกลียดจงชังบอสเหลือเกินนะ เกิดอะไรขึ้น?”

ซองอูมองหน้าจีซองที่มองมา สายตาของอีกคนบ่งบอกว่าเป็นห่วงไม่น้อย โอเคจีซองอาจจะเจ้ากี้เจ้าการไปบ้างในบางเรื่อง อาจจะใช่อารมณ์ในการตามเขามาทำงาน แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่านอกจากคนที่บ้านก็มีจีซองนี่แหละที่เป็นห่วงและรักเขามากกว่าใคร ซองอูหลบสายตาอีกคนก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่..ทำเรื่องไม่ดีเอาไว้”

“เรื่องอะไร? แล้วขอโทษบอสไปหรือยัง?”

“บอสสิต้องขอโทษผม!”

จีซองส่งสายตาดุอีกคนที่เผลอส่งเสียงดัง ซองอูทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หน้ากระจกบานใหญ่ที่มีไว้สำหรับแต่งหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา จีซองกอดอกมองหน้าอีกคนและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“มันไม่ได้มีอะไรร้ายแรงใช่ไหม?”

“ไม่หรอกครับ ก็แค่..เรื่องไม่เป็นเรื่อง”

“ถ้าไม่อยากพูดไม่เป็นไร แต่พี่เป็นห่วงนะ”

“ผมรู้ แต่ช่างมันเถอะครับ”

“แต่ยังไงซะนายก็ปฏิเสธนัดของบอสไม่ได้นะ รู้ใช่ไหม”

ซองอูถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ให้ตายเถอะ ความภาคภูมิใจของรางวัลนักแสดงหน้าใหม่เมื่อกี้มันแทบจะเป็นศูนย์เลยแค่ได้ยินคำว่าบอสเนี่ย!

บ่ายวันเสาร์ที่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เวลานัดของซองอูกับแดเนียล แต่เจ้าของใบหน้าหล่อที่เป็นถึงพระเอกชื่อดังยังนั่งดูโทรทัศน์และกินป๊อปคอร์นอยู่บนโซฟาในห้องที่คอนโด เสียงเปิดประตูทำให้ซองอูรู้ว่าจีซองคงจะเข้ามาหาเพราะเขาไม่รับสาย และทันทีที่เดินเข้ามา ฝ่ามือบางของอีกคนก็ฟาดลงบนหลังเขาทันที

“โอ๊ย! พี่มาตีผมทำไม”

“โทรมาไม่รับ น้ำยังไม่อาบ จะไปหาบอสสภาพไหนตอนไหนกันห๊ะ! องซองอู!”

“ก็แค่ไปกินข้าวกับบอสเองนี่พี่จีซอง ไม่เห็นจำเป็นต้องแต่งตัวดูดีอะไรมากมายเลย”

“อย่างน้อยๆก็ควรแต่งหน้าทำผมนะ ไปอาบน้ำได้แล้ว สระผมด้วย! เกรอะกรังไม่สมกับเป็นพระเอกเลย”

“บ่นเป็นแม่เลยนะพี่อ่ะ”

“ซองอู!”

เสียงของจีซองที่ไล่หลังทำให้ซองอูต้องหลุดขำออกมา แต่เมื่อคิดถึงใบหน้าของบอสที่กำลังจะไปพบพลันรอยยิ้มก็หายไป ใจจริงเขาไม่ได้เกลียดหรือไม่ชอบใจอะไรบอสเท่าไหร่นักหรอก ที่เขาแสดงท่าทางออกไปแบบนั้นเพราะเขาอาย..ใช่ว่าวันนั้นเขาจะจำอะไรไม่ได้ทั้งหมดซะเมื่อไหร่ แม้มันจะเลือนรางแต่เขาก็รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ แล้วพอไปเจอหน้าบอสจะให้เขาทำยังไงล่ะนอกจากแสดงท่าทางแบบนั้นให้น่ะ

จีซองลากซองอูในชุดสูทตัวเก่งไปที่ร้านทำผมประจำเพื่อแต่งองทรงเครื่องให้ดูดีก่อนไปเจอบอสตามสถานที่นัดหมายที่อีกคนให้มา ยิ่งใกล้ถึงเวลาซองอูยิ่งรู้สึกใจเต้นแรง จะไปเจอคนๆนั้นด้วยสีหน้าแบบไหนดีล่ะ จะแสดงท่าทางก้าวร้าวเหมือนเคยหรือว่าจะทำตัวดีๆให้อีกคนพอใจดีนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว รู้ตัวอีกทีจีซองก็พาเขามาถึงสถานที่นัดหมายซะแล้ว

“ทำตัวดีๆล่ะ พี่ต้องไปแล้ว พี่นัดแฟนเอาไว้”

“รู้แล้วล่ะน่า”

ซองอูว่าก่อนจะลงจากรถ กระชับชุดสูทให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมที่เป็นสถานที่นัดหมาย เขาเดินเข้าไปด้านในและบอกกับพนักงานว่าเขานัดกับแดเนียลไว้ที่ร้านอาหารชั้นบนสุดของโรงแรม พนักงานสาวส่งยิ้มให้เขาด้วยความเขินอายก่อนจะพาเขาไปที่ลิฟต์และอธิบายว่าต้องไปยังไง เขาส่งยิ้มขอบคุณเธอก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไป ทิ้งไว้เพียงเสียงหวีดร้องของพนักงานสาวหลายคน

ซองอูเดินออกจากลิฟต์และไปยังสถานที่นัดหมายตามเส้นทางที่พนักงานโรงแรมบอกมา ไม่นานนักเขาก็เจอกับร้านอาหาร บรรยากาศรอบๆดูหรูเสียจนเขาแทบไม่กล้าเดินเข้าไป พนักงานเดินเข้ามาทักถามเขา ซองอูบอกว่าเขานัดกับแดเนียลไว้ พนักงานชายส่งยิ้มให้เขาและพาเขาไปยังสถานที่นัดพบทันที ที่โต๊ะด้านในสุดใกล้นั่นเป็นวิวที่สามารถมองเห็นโซลได้แทบทั้งหมด กระจกใสบานใหญ่นั่นทำให้ด้านนอกดูสวยอย่างบอกไม่ถูก ชายวัยสามสิบกว่าหันมามองคู่นัดพบก่อนจะส่งยิ้มให้และลุกขึ้นเพื่อนต้อนรับอีกคน

“มาเร็วเหมือนกันนี่”

“ผมไม่ใช่นักแสดงนิสัยแย่ที่มาสายเกินเวลานัดหรอกนะครับ”

“นั่งก่อนสิ”

แดเนียลยกเก้าอี้ให้กับอีกคน ซองอูมองหน้าของแดเนียลก่อนจะขยับตัวออกและหันหน้าหนี แดเนียลมองท่าทางนั้นของซองอูอย่างไม่เข้าใจ คนอายุน้อยกว่าหันกลับมามองก่อนจะเอ่ยบอกอีกคน

“ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะครับ อีกอย่างบอสเองก็อายุเยอะและตำแหน่งสูงกว่าผม”

“ฉันอยากทำให้”

“ไม่เป็นไรครับ บอสไปนั่งเถอะครับ แค่เก้าอี้ผมเลื่อนเองได้”

แดเนียลยักไหล่ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง ซองอูมองตามอีกคนก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่อีกฝ่ายเลื่อนออกมาให้ก่อนหน้านี้ มือหนายกขึ้นเพื่อเรียกพนักงานบริการให้เข้ามาหา แดเนียลสั่งให้นำอาหารที่เตรียมไว้ออกมาได้เลย อาหารหน้าตาน่าทานถูกนำมาจัดเรียงบนโต๊ะจนเต็มไปหมด ซองอูมองดูอาหารตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามองอีกคนที่นั่งยิ้มอยู่

“ทำไมสั่งมาเยอะจังครับ ผมทานไม่หมดหรอก”

“เธอได้รางวัลใหญ่ทั้งทีก็ต้องฉลองให้สมกับที่เธอพยายามหน่อยสิ เชิญเลย”

ซองอูก้มมองอาหารตรงหน้าก่อนจะลงมือทานเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มลงมือเช่นกัน บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบ ซองอูเหลือบมองคนอายุมากกว่าที่กำลังยกไวน์ขึ้นดื่ม เขาถอนหายใจออกมาและตัดสินใจเอ่ยถามอีกคนออกไป

“บอสจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอครับ?”

“ทำไม? มันเงียบไปเหรอ?”

“ก็...ใช่ครับ”

ซองอูเอ่ยตอบอีกคน ให้ตายสิเป็นผู้ใหญ่ที่เข้าใจอะไรยากชะมัด แค่อยากได้ยินคำชมหรือพูดอะไรก็ได้ที่ให้กำลังใจกันหน่อยไม่ได้หรือไง ซองอูใช้มีดจิ้มลงไปบนสเต็กเนื้อชิ้นโตก่อนจะใช้ส้อมจิ้มชิ้นเนื้อนั้นเข้าปากด้วยความหงุดหงิด แดเนียลยกยิ้มก่อนจะยกไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง มองท่าทางนั้นของซองอูด้วยความเอ็นดู ทำไมเขาจะไม่รู้ความหมายล่ะ แต่การที่ได้แกล้งเด็กตรงหน้าเขาพูดเลยว่ามันสนุกใช่ย่อย

“เหนื่อยมาทั้งปีเลยนะซองอู”

“...”

“ทำดีมากเลยนะ ต่อไปก็พยายามเข้าล่ะ”

คำชมที่จู่ๆก็พูดออกมาของแดเนียลทำเอาซองอูรู้สึกเขินไม่น้อย ไหนจะรอยยิ้มที่สุดแสนจะใจดีนั่นอีก ให้ตายสิ นี่มันความรู้สึกเดียวกับความรู้สึกตอนเจอกันครั้งแรกของเขากับแดเนียลเลยนี่นา ซองอูยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนจะวางแก้วลงและช้อนตามองคนอายุมากกว่าด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน

“ข..ขอบคุณครับ”

“ดื่มเข้าไปขนาดนั้นเดี๋ยวก็เมาอีกหรอก”

“ผมไม่เมากับของแค่นี้หรอกน่า!”

แดเนียลยกยิ้มกับท่าทีของอีกคน เวลาปกติล่ะดื้อใช่ย่อย ซองอูเม้มปากก่อนจะหลบตาอีกคน เสมองไปที่กระจกใสที่สามารถมองเห็นวิวด้านล่างได้ จะว่าไปแดเนียลก็เป็นคนโรแมนติกใช่ย่อย วิวและอาหารแบบนี้หากคนๆนี้ไปกับผู้หญิงล่ะก็ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องประทับใจแน่ๆ

“บอสครับ”

“หื้ม?”

“บอสไม่มีภรรยาเหรอครับ”

“เคยมี แต่หย่าไปแล้วเมื่อสามปีก่อน”

“ทำไมล่ะครับ?”

“อยากรู้ทำไม”

คำถามของแดเนียลทำเอาซองอูต้องเม้มปากแทบไม่ทัน นั่นสิ จะอยากรู้ทำไมกันนะ..ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาที่ต้องมาอยากรู้ทำไมคนๆนี้ถึงหย่ากับภรรยาสักหน่อย

“ไลฟ์สไตล์เราต่างกันน่ะ”

“...เช่นอะไรบ้างครับ”

“ฉันชอบออกไปทำกิจกรรมกลางแจ้ง เธอชอบที่จะไปช็อปปิ้ง ฉันชอบทานอาหารเกาหลี เธอชอบอาหารฝรั่ง ฉันไม่ชอบออกงานถ้าไม่จำเป็น แต่เธออยากมีหน้ามีตาในทุกๆงาน ฉันก็เลยขอหย่าทั้งๆที่แต่งงานกันได้ไม่ถึงปีด้วยซ้ำ”

“แล้วทำไมคบกับเธอถึงขั้นแต่งงานล่ะครับ”

“คิดว่าในวงการอย่างพวกฉันจะมีเวลาไปคบกันจริงๆเหรอ? เธอเป็นลูกสาวของนายทุนทางฝั่งจีนน่ะ แต่งงานด้วยเรื่องธุรกิจทั้งนั้นแหละ”

“แล้ว..แบบนี้ไม่กระทบกับเรื่องธุรกิจเหรอครับ”

“เราหย่ากันด้วยดีน่ะ เธอโอเคที่จะหย่า ฉันเองก็เหมือนกัน ส่วนหุ้นตอนนี้เธอก็ยังมีอยู่ในบริษัทแค่ให้คนอื่นมาช่วยดูแลให้เท่านั้นเอง”

ซองอูพยักหน้าทั้งๆที่คิ้วเรียวนั้นขมวดเข้าหากัน ท่าทางเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจนั่นทำให้แดเนียลรู้สึกเอ็นดูไม่น้อย เขายกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้วก่อนจะเอ่ยบอกอีกคน

“เรื่องของธุรกิจมันเป็นเรื่องเข้าใจยาก ถ้ามีโอกาสภายภาคหน้าอย่าลองเลย มันไม่ง่ายหรอก”

“ผมก็คงไม่คิดจะลองหรอกครับ ปวดหัวแย่”

แดเนียลหลุดขำออกมาจนตาหยี ซองอูมองภาพตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เขาไม่เคยเห็นแดเนียลหัวเราะแบบนี้ และนั่นกำลังทำให้เขาใจเต้นแรง ให้ตายเถอะ..หรือว่าจะเมากันนะ?

“ไปดื่มต่อที่บ้านฉันดีไหม?”

“เอ๊ะ?”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอเยอะเลย”

ไม่รู้ว่าตกลงปลงใจตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีซองอูก็มายืนอยู่กลางบ้านของบอสใหญ่ของบริษัทเสียแล้ว แดเนียลที่เห็นซองอูยืนไร้สติอยู่กลางบ้านจึงรั้งไหล่แคบให้เดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์บาร์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณห้องรับแขกนัก ซองอูถูกจับให้นั่งลงบนเก้าอี้บาร์ส่วนแดเนียลก็ถอดเสื้อสูทวางบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ส่งยิ้มให้อีกคนและเดินไปหยิบวิสกี้ราคาแพงมารินใส่แก้วให้อีกคนและของตัวเอง

“ดื่มสิ”

“..บอสมีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ?”

แดเนียลมองหน้าอีกคนก่อนจะยกแก้ววิสกี้กระดกเข้าปากรวดเดียว ซองอูมองอีกคนก่อนจะหลบสายตาคมที่จ้องมองอยู่ ร่างหนาวางแขนลงบนเคาท์เตอร์ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนและเอ่ยถามเสียงเข้ม

“ทำไมชอบหลบหน้าฉัน”

“ผ..ผมไม่ได้หลบหน้า”

“ฉันไม่ใช่เด็กนะซองอู และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เด็กพอที่จะโกหกฉัน”

ซองอูลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะคว้าแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนแทบสำลัก ซองอูช้อนตามองดวงตาคมที่ยังคงจ้องมองมาที่เขาไม่วางตา ซองอูคว่ำปากก่อนจะเอ่ยถามอีกคนออกไป

“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ เราทำเรื่องแบบนั้นด้วยกัน จะให้ผมปั้นหน้ายิ้มรับทุกทีที่เจอกันหรือยังไง!”

“แต่เธอเป็นคนบอกให้ฉันลืมนะ แล้วเธอจำมัน แล้วเล่นหลบหน้าฉันแบบนั้นเนี่ยนะ ไม่ขี้โกงไปหน่อยเหรอซองอู”

“อึก...ใครมันจะไปลืมลงล่ะครับ”

“ก็ใช่ไง ใครมันจะไปลืมลง”

ซองอูหลบหน้าแดเนียลที่เอาแต่จ้องมองมา สายตาของแดเนียลช่างอันตราย ทั้งใบหน้าหล่อนั่นและดวงตาคมกริบที่จ้องมองมาที่เขาราวกับกำลังจะกลืนกิน มันทำให้เขาใจเต้นแรง หายใจติดขัด ซองอูเม้มปากแน่นก่อนจะลุกขึ้นพรวดและคว้าเนคไทอีกคนกระชากเข้ามาหาตัว ประกบริมฝีปากหนาของอีกคนเบาๆและผละออกช้าๆพร้อมใบหน้าที่แดงซ่าน

“ผมล่ะเกลียดคุณจริงๆเลย ชอบทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง..”

“เธอไม่ได้เมาใช่ไหม?”

“ผมไม่เมา! และครั้งก่อนต่อให้ผมเมาผมก็จำได้และรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ อึก..บ้าเอ๊ย”

ซองอูยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองที่กำลังแดงก่ำ แดเนียลยกยิ้มก่อนจะรั้งต้นคออีกคนเข้ามาใกล้และกดจูบอีกคนลงไปเบาๆ ผละออกและกดจูบลงไปอีกครั้งโดยสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากร้อนที่เผยอปากรอรับอยู่ สองลิ้นเกี่ยวตวัดเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แดเนียลเป็นฝ่ายผละออกไปก่อนที่จะเดินอ้อมเคาท์เตอร์ไปหาอีกคน สวมกอดเอวบางและจ้องมองใบหน้าหล่อของพระเอกคนดัง

“แล้ววันนี้จะให้ฉันรื้อฟื้นความทรงจำวันนั้นได้ไหม?”

“ก็...จำได้หมดไม่ใช่เหรอครับ”

“ฉันอยากทำตอนที่เธอสติครบถ้วน อยากทำให้เธอจดจำทุกอย่างได้อย่างชัดเจน”

ว่าจบก็ออกแรงรั้งเอวบางให้เดินตามไปที่ห้องนอนซึ่งอยู่ชั้นบนของบ้าน ซองอูเดินตามอีกคนไปเรื่อยๆ ใช่ว่าจะอยากทำแบบนี้แต่หัวใจของเขาและร่างกายของเขามันกำลังเรียกร้องหาแดเนียล ประตูห้องถูกผลักออกโดยเจ้าของบ้าน แดเนียลดันอีกคนเข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูและปลดเนคไทออกจากลำคอแกร่ง ซองอูมองอีกคนก่อนจะยกมือขึ้นดันอกแกร่งที่เดินเข้ามาแนบชิด

“เอ่อ..บอสครับ เดี๋ยวก่อน”

“ฉันไม่รอ”

ว่าจบร่างของซองอูก็ถูกอีกคนเหวี่ยงลงเตียงหลังใหญ่ คนตัวเล็กมองแดเนียลที่ตอนนี้ปลดกระดุมเสื้อออกจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้ว เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกโยนออกไปให้ห่างตัว เผยให้เห็นหุ่นของชายวัยสามสิบกว่าที่ยังแข็งแรงและหน้าท้องนั่นก็ยังมีกล้ามเนื้อเรียงตัวกันสวยงาม ซองอูลอบกลืนน้ำลายก่อนจะขยับตัวหลบอีกคนที่ขึ้นมาคร่อมอยู่เหนือร่าง

ริมฝีปากร้อนประกบเข้ากับริมฝีปากนุ่มหยุ่นพร้อมกับมือหนาที่ล็อคต้นคอของเขาเอาไว้แน่น ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากของพระเอกหนุ่ม เกี่ยวตวัดลิ้นเล็กหยอกล้อไปมา มือหนาเลื่อนลงถอดเสื้อสูทของอีกคนออกและโยนมันทิ้งไปโดยที่ไม่ได้ผละริมฝีปากออกจากกัน ดึงชายเสื้อเชิ้ตของอีกคนให้หลุดออกจากขอบกางเกง สอดมือเข้าไปลูบวนหน้าท้องแบนราบก่อนจะเลื่อนมือขึ้นสะกิดยอดอกสีสวยเบาๆ

“อื้อ! อึก...บ..บอส”

“เรียกฉันว่าแดเนียลสิ”

ร่างหนาว่าก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงบนต้นคอขาว ขบกัดเบาๆจนเป็นรอยและลากลิ้นร้อนเลียรอยนั่นไปมา มือหนาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของอีกคนออกจนหมดอย่างรวดเร็ว ใช้ปลายนิ้วโป้งบดขยี้ยอดอกที่เริ่มแข็งเป็นไตของอีกคนแรงๆ ซองอูสะดุ้งเฮือกก่อนจะสวมกอดร่างหนาเอาไว้แน่น แดเนียลรั้งร่างเล็กขึ้นนั่งบนตัก สูดดมความหอมจากซอกคอของอีกคน มือหนาบีบเฟ้นเอวคอดแรงๆจนเป็นรอยมือก่อนจะผละออกและจ้องมองใบหน้าหล่อของพระเอกคนดัง

“เธอนี่น่ารักจัง"

"ผมไม่ได้น่ารักซะหน่อย.."

แดเนียลยกยิ้มก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อไปที่หน้าอกบางของอีกคน กดจูบไปตามเรือนร่างขาวของคนตัวเล็กกว่า ลากปลายลิ้นร้อนตวัดเลียยอดอกสีสวยก่อนจะงับเบาๆและออกแรงดูดแรงๆจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือกแอ่นอกเข้าหาอีกคน แดเนียลยกยิ้มก่อนจะตวัดลิ้นเลียรัวแรงที่ยอดอกสีน้ำตาลอ่อน ดูดเม้มหยอกล้อจนเกิดเสียงหน้าอาย

"อึก..อื้ออ ด..แดเนียล"

"ฉันชอบเวลาเธอเรียกชื่อฉัน"

"อ๊ะ! อึก..อื้มมม"

ริมฝีปากหนาขบเม้มไปตามหน้าอกบางจนเกิดรอยแดงไปทั่วทั้งอก ดันร่างเล็กลงนอนราบบนเตียง ดึงกางเกงสแล็กสีดำที่สวมอยู่บนกายเล็กออก ส่วนอ่อนไหวที่เริ่มแข็งตัวยังคงซ่อนตัวอยู่ใต้ชั้นในตัวจิ๋ว ซองอูยกขาปิดส่วนอ่อนไหวของตัวเองที่ถูกอีกคนจ้องมองด้วยความเขินอาย แดเนียลยกยิ้มก่อนจะจับเข่าของอีกคนแยกออกจากกัน แทรกตัวเข้าไปอยู่หว่างขาของพระเอกหนุ่มก่อนโน้มตัวลงใช้ริมฝีปากกดจูบลงบนแกนกายเล็กที่อยู่ใต้ชั้นใน

"อื้ออ.."

"เธอซื่อตรงต่อความรู้สึกจัง"

"ก็...มันเสียวนี่ครับ"

แดเนียลยกยิ้ม อ้าปากงับแกนกายที่แข็งตัวอยู่ใต้ชั้นในตัวบาง ใช้ฟันขาวกัดลงไปเบาๆที่ส่วนหัวก่อนจะยกขาบางขึ้นวางบนไหล่ กดจูบต้นขาด้านในและดูดแรงๆจนเกิดรอย ซองอูนอนปิดปากตัวเองแน่นกลั้นเสียงครางน่าอายที่แทบจะหลุดออกมาตอนที่อีกคนลากลิ้นเลียไปตามต้นขา นิ้วเรียวเกี่ยวรั้งเอาชั้นในตัวเล็กให้หลุดออกจากกายบาง มือหนากอบกุบแกนกายขนาดพอดีตัวของเจ้าของก่อนจะรูดรั้งเบาๆและใช้ปลายลิ้นเลียไปบนส่วนหัวสีแดง

"อึก..อื้อออ ค..คุณแดเนียล"

"แดเนียล เรียกแค่แดเนียล"

"อ๊ะ! อ๊า!!"

ซองอูร้องเสียงหลงเมื่อริมฝีปากหนาครอบครองลงไปบนส่วนกลางของลำตัว ออกแรงดูดแรงๆจนแก้มของชายวัยสามสิบหกตอบ หัวใหญ่ขยับขึ้นลงเร็วๆแทบจะทันที มือเล็กวางลงบนหัวของอีกคนและพยายามดิ้นหนี ความเสียวซ่านที่ได้รับมันเกินจะรับไหวจนแทบจะปล่อยให้ปลายทางความสุขมาเยือนไวกว่าที่คิด แดเนียลที่เห็นว่าอีกคนเริ่มปล่อยน้ำหล่อลื่นออกมาเยอะจึงหยุดการกระทำ ถอนริมฝีปากออกจากแกนกายสีสมพูสวยก่อนจะถอดกางเกงของตัวเองออกจากร่าง แกนกายใหญ่เด้งตัวออกมาทันทีที่กางเกงถูกถอดออกไป แกนกายใหญ่ถูกรูดขึ้นลงช้าๆพร้อมสีหน้าที่ต้องการอีกคนอย่างเต็มที่ของแดเนียล

"พร้อมไหม?"

"ด..เดี๋ยวก่อนครับ ผม..ขอเวลา"

"ฉันไม่ให้"

ว่าจบก็รั้งเอาเอวบางเข้ามาแนบชิดกับลำตัวของตัวเอง จับแกนกายใหญ่รูดขึ้นลงเร็วๆก่อนจะจ่อส่วนหัวไปที่ปากทางสีชมพูที่ขมิบตัวราวกับกำลังยั่วเขาอยู่ แดเนียลกดส่วนปลายของแกนกายเข้าไปด้านใน ความใหญ่ของมันทำให้ซองอูต้องซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน แดเนียลสูดปากก่อนจะกดกายเข้าไปทีเดียวจนสุด และนั่นทำเอาร่างเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือก

"อ๊ะ!! อ๊า!!! อึก...อื้ออ"

"อ่าา..มันสุดยอด เธอตอดฉันแรงมาก"

"ส..เสียว..อื้ออ แด..เนียล"

ซองอูยื่นมือไปหาอีกคนก่อนที่แดเนียลจะโน้มตัวลงไปสวมกอด กดจูบข้างแก้มที่มีไฝสามเม็ดเรียงตัวสวยราวกับกลุ่มดาว เลื่อนไปกดจูบที่ข้างขมับ ข้างใบหูและเลื่อนมากดจูบปลายจมูกเบาๆ ซองดูเลื่อนมือลงไปวางบนอกแกร่งก่อนจะช้อนตามองและแยกขาของตัวเองออกกว้างมากขึ้น จ้องมองดวงตาคมที่มองลงมา

"บอสครับ..ทำผมแรงๆเลย"

"รอบนี้เธอจะโทษฉันอีกไม่ได้แล้วนะซองอู"

แดเนียลว่าก่อนจะดันขาเล็กให้ยกสูงขึ้น วางขาของอีกคนพาดบนหัวไหล่ ยกขาข้างหนึ่งชันขึ้นและวางขาอีกข้างในท่าคุกเข่า เลื่อนมือไปคว้าเอาราวเหล็กบนหัวเตียงไว้แน่นก่อนจะเริ่มขยับสะโพกในจังหวะการกระแทกที่หนักหน่วง ดึงแกนกายออกจนเกือบหลุดและกระแทกอัดเข้าไปแรงๆจนร่างเล็กสะดุ้งเพราะท่าที่ทำมันส่งผลให้แกนกายใหญ่สามารถกระแทกเข้าไปถึงจุดกระสันทันที

"อ๊าา!! อึก..อื้ออ!!"

"ซี๊ดด..เธอตอบสนองฉันดีมากซองอู"

"ด..แดเนียล อ๊าา!! ม..มันเสียว อื้ออ!!"

ซองอูร้องเสียงหลงเมื่อร่างหนาขยับเอวกระแทกแรงขึ้น แรงกระแทกจากอีกคนทำเอาซองอูแทบถลาหัวกระแทกเตียง มือเล็กวางลงข้างตัวทั้งสองข้าง จิกผ้าปูที่นอนอย่างแรงจนแทบขาด ยกสะโพกขึ้นสูงเพื่อรองรับแรงกระแทกจากอีกคนที่รัวสะโพกไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องเคล้าเสียงครวญครางของพระเอกหนุ่มที่ถูกกระทำ

"อ๊า! อ๊ะๆๆ อื้ออ ซี๊ดด..แดเนียล...แดเนียล"

"อ่าา..ซองอู เสียงเธอมันวิเศษจริงๆ"

ดึงกายออกจากช่องทางสีสวยก่อนจับอีกคนนอนคว่ำ ซองอูขยับตัวหมอบคลานอย่างรู้งาน มือบางและใบหน้าหล่อพาดอยู่บนราวเหล็กของหัวเตียง แดเนียลสอดกายเข้าไปในร่างเล็กอีกครั้ง ขยับตัวนั่งในท่านั่งยอง วางมือลงบนราวเหล็กข้างๆอีกคนก่อนจะออกแรงกระแทกสะโพกรัวแรงจนอีกคนต้องส่งเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง

"อ๊า!! อึกๆ...แด..แดเนียล อ๊าา!! ผม..ผมเสียว"

"อ่าา..ฉันชอบที่เธอครางชื่อฉัน ซี๊ดด ชอบที่เธอตอดฉันแรงๆ"

"อ๊ะๆ..อ...อีก...แรงอีกสิครับ อื้ออ อ๊าา!!"

สะโพกสอบกระแทกรัวแรงตามที่อีกคนต้องการ เสียงเตียงที่สั่นไหวไม่ได้ทำให้ทั้งสองรู้สึกอยากจะเบาแรงลง ใบหน้าหล่อของบอสใหญ่ซบลงบนไหล่แคบ ขบกัดแรงๆจนเป็นรอยฟัน สะโพกหนายังคงกระแทกกระทั้นร่างเล็กราวกับพายุลูกใหญ่ แดเนียลดึงตัวเองออกจากอีกคนก่อนจะจับร่างเล็กนอนราบลงไปกับเตียง ขยับตัวซ้อนทับก่อนสอดกายเข้าไปใหม่อีกครั้ง สะโพกหนาขยับเบาๆแต่แทรกตัวลึกเข้าไปจนสุด เรียกเสียงครางจากอีกคนได้เป็นอย่างดี

"อ๊ะๆ...ส..เสียว อื้ออ"

"อ่า..ซองอู ร่างกายเธอมันสุดยอด"

"ท..ทำผมแรงๆ ผม..ต้องการบอส"

ซองอูว่าก่อนจะขยับตัวดันตัวเองออกจากร่างของอีกคน พระเอกหนุ่มขยับตัวขึ้นนั่งบนตักแกร่ง จับแกนกายใหญ่สอดเข้าร่างของตัวเองก่อนจะขยับตัวกระแทกขึ้นลงทันที แดเนียลมองหน้าซองอูที่ส่งสายตายั่วยวนและเว้นวอนมาให้ก่อนจะลูบไปตามสะโพกกลม บีบเฟ้นแรงๆจนเป็นรอยมือก่อนจะยกสะโพกอวบขึ้นเหนือตัก ขยับเอวหนากระแทกกระทั้นแรงๆจนร่างเล็กถลาเข้าสวมกอดลำคอหนาแน่น

"อึก..อ๊า!! อ๊ะๆๆ แด..เนียล อื้ออ"

"อ่า..ซองอู...เด็กดี อื้มม"

เสียงครางต่ำของแดเนียลทำเอาซองอูหน้าแดงซ่าน ไหนจะคำชมนั่นอีก ซองอูมีความสุขจนเผลอตอดรัดแกนกายใหญ่แรงๆ แดเนียลยกยิ้มก่อนจะผลักอีกคนให้ล้มตัวลงนอน ยกขาขึ้นพาดแขนทั้งสองข้าง ขยับสะโพกรัวแรงจนร่างเล็กสั่นไหวไปตามแรงกระแทก

"อ๊าา!! อ๊ะ...แดเนียล..ซี๊ดดด"

"อ่าา ฉันใกล้แล้วซองอู"

"อ๊า! อ๊ะ..ผมก็..ด้วย อ๊ะๆๆ ซี๊ดดด"

ปลายทางความสุขมาถึงทั้งสองคน ซองอูกระตุกกายรุนแรงปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเปื้อนหน้าท้องของตัวเอง แดเนียลรั้งเอวบางไว้ ขยับตัวกระแทกรัวแรง กดกายเข้าไปจนสุดกระตุกกายถี่ๆปล่อยน้ำรักออกมาจากแกนกายใหญ่ไม่น้อย บางส่วนล้นทะลักออกจากและไหลไปตามหน้าขาของอีกคน

"บ..บอส"

"ฉันคือแดเนียลสำหรับเธอตอนอยู่บนเตียง"

ซองอูเม้มปากก่อนจะหลบสายตา สีหน้าและเสียงแหบของอีกคนช่างร้ายกาจ เสียงหอบหายใจหนักๆของแดเนียลทำเอาซองอูต้องยกมือขึ้นปิดบังความเขินอายบนใบหน้า แดเนียลถอนกายออกช้าๆก่อนจะจับร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่ง แดเนียลลุกขึ้นยืนบนเตียงและก้มมองซองอูที่นั่งเงยหน้ามองเขา แดเนียลกระตุกยิ้มก่อนจะเอ่ยกับอีกคนเสียงทุ้ม

"lick my dick like an ice-cream baby"

ซองอูหน้าแดงซ่านก่อนจะอ้าปากพร้อมแลบลิ้นออกมาน้อยๆ แดเนียลยกยิ้มและส่งแกนกายใหญ่เข้าปากอีกคน ซองอูอ้าปากรับกายใหญ่ที่คืบคลานเข้ามา มือเล็กยกขึ้นจับแท่งเนื้อร้อนเอาไว้แน่นก่อนขยับหัวดูดแรงๆจนแก้มตอบ

"อื้มมม..อึก...อื้อๆๆ"

"ซี๊ดด..แบบนั้นเด็กดี"

ซองอูช้อนตามองอีกคนไป ดูดเลียแท่งเนื้อใหญ่โตในปากไป ปากเล็กคายแท่งเนื้อออกมา ถ่มน้ำลายลงบนส่่วนหัวและใช้มือรูดรั้งแรงๆจนมันเริ่มแข็งตัวเต็มที่อีกครั้ง ลิ้นเล็กเลียวนไปมาที่รอบๆส่วนหัวสีแดงสดก่อนจะเงยหน้ามองอีกคน วางแท่งเนื้อบริเวณหน้าผากและใช้หน้าของตัวเองถูไปมากับแท่งเนื้อนั้น

"แดเนียล.."

"หื้ม?"

"I can do anything if you tell me good boy, Daniel"

แดเนียลยกยิ้ม จับแกนกายตีที่แก้มของอีกคน ใช้ส่วนปลายเกลี่ยไปตามกลุ่มดาวสามดวงบนใบหน้าหล่อ จับแกนกายยัดปากนุ่มร้อนอีกครั้งแล้วดึงออก สอดเข้าไปแล้วดึงออกย้ำๆหลายครั้งก่อนกดแกนกายเข้าปากเล็กจนสุดคอหอย แลบลิ้นเลียปากพร้อมสูดปากเบาๆก่อนจะเอ่ยกับอีกคนเสียงคุ้มชวนหลงใหล

"Good boy, Seongwu"

ซองอูดูดแท่งเนื้อในปากอย่างแรงจนร่างหนาสะดุ้ง ขยับหัวขึ้นลงจนสุดลำ เร่งจังหวะรูดรั้งแรงๆก่อนจะคายออกจากปาก ปล่อยให้หยาดน้ำลายไหลอาบลำคอและปลายคาง รูดรั้งแกนกายใหญ่แรงๆพร้อมหลับตาพริ้ม แดเนียลก้มมองทุกการกระทำของซองอูพอๆกับที่ซองอูเองก็เงยหน้ามองเขาตลอดเวลา แดเนียลสูดปากอย่างชอบใจ เขาวางมือลงบนต้นคออีกคนและเอ่ยบอกเสียงสั่น

"อ่าา อีกนิด...อื้มม"

"อ่อก..อื้อออ อ่อกๆ อึก..อื้มม"

"ซี๊ดด..ซองอู อ๊ะ"

แดเนียลกระตุกร่างอย่างแรง ปลดปล่อยน้ำรักจำนวนมากออกมาแม้จะเป็นรอบที่สองก็ตาม ใบหน้าของซองอูถูกเคลือบไปด้วยหยาดน้ำรักของร่างหนา แดเนียลยกยิ้มกับภาพตรงหน้า เขาจับอีกคนนอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง ขยับตัวขึ้นคร่อมและเอ่ยบอกอีกคนข้างหู

"มาต่อกันเลยดีไหม?"

"อ๊ะ..แดเนียล อ๊า!!"



เช้าวันใหม่ที่รอบด้านเริ่มสว่างมากเนื่องจากนี่เป็นเวลาสายของวัน แดเนียลขยับตัวพาดแขนไปที่ข้างกายหวังกอดร่างเล็กที่เมื่อคืนเขาร่วมรักด้วยแทบทั้งคืน แต่เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า แดเนียลลืมตามองและพบว่าซองอูหายไปจากห้องซะแล้ว เขาลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆและพบเพียงโน้ตที่แปะเอาไว้บนหมอนข้างๆกัน

'ผมกลับแล้วนะครับ ขอบคุณสำหรับค่ำคืนที่แสนวิเศษ'

แดเนียลยกยิ้มก่อนจะวางกระดาษโน้ตใบนั้นลงที่เดิม เขายกตัวขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะก้าวขาลงจากเตียง ปล่อยให้ผ้าห่มผืนหนาที่ปกปิดร่างกายนั้นร่วงไปกับพื้นแต่เขาก็ไม่สนใจจะเก็บมันขึ้นมา เดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ มองร่างกายของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยช้ำจากการกัด ข่วนและจูบ นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็ได้แต่ยกยิ้ม 

"มีอะไรกันไปตั้งสี่รอบยังลุกไหว สุดยอดเลยนะซองอู"

แดเนียลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความไปหาอีกคน ข้อความที่เขาเชื่อว่าซองอูจะต้องตัวสั่นด้วยความโกรธแน่ๆ ไม่นานนักเสียงข้อความก็เข้ามา แดเนียลหยิบมันขึ้นมาอ่านก่อนจะยกยิ้มขำ วางโทรศัพท์ไว้บนเตียงและเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

'ดูแลตัวเอง กินยาแก้ปวด แก้ช้ำใน และถ้าจะให้ดี ไปให้หมอตรวจทวารด้วยนะ'

'หุบปากไปเลยครับบอส!'






TBC.







ตอนแรกว่าจะลงตอนเย็นของวันนี้เพราะแต่งค้างไว้จากที่ร้านเมื่อวาน
แต่คืออยากลงไวๆเลยแต่งลากยาวมาจนถึงตอนนี้ แต่งไปง่วงไป กากอีกแน่นอน แง
ถ้ายังไงก่อนรวมเล่มเราอาจจะหาเวลารีไรท์ใหม่ ยังไงก็อ่านอันนี้ไปก่อนนะคะ TT

ฝากสกรีมฟิคที่แท็ก #นอรซ เช่นเคยค่าา

ปอลู ตอนนี้เปิดจองรวมเล่มแล้วนะคะ 
ยังไงก็ฝากอุดหนุนเราด้วยน้าา รักทู๊กกกกคน