(ฟิควูบ) Whiskys (kdn x osw)
เพราะตารางงานที่แสนจะวุ่นวายทำให้เวลาพักผ่อนแทบจะไม่มี
และเมื่อมีเวลาสามวันก่อนถึงวันงานที่มาเลเซีย
คังแดเนียลจึงเลือกที่จะนอนขุดคู้อยู่บนเตียงในห้องพักของโรงแรมมากกว่าจะออกไปไหน
ทำให้รูมเมทอย่างคิมแจฮวานต้องเอ่ยปากถามเพื่อนสนิทที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียงด้วยความแปลกใจ
“ไม่ออกไปไหนเหรอวะ”
“ไม่อ่ะ
ขี้เกียจ”
“แล้วข้าว?”
“รูมเซอร์วิช”
“เออ
กูยอม งั้นกูออกไปหาอะไรกินกับพวกพี่จีซองละนะ”
“เออ
ไปเหอะ”
แดเนียลตอบปัดรำคาญเพราะตอนนี้เขากำลังตั้งใจเล่นเกมอยู่
พอมานั่งนึกๆดูแล้วช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมาทำให้เขาเพิ่มเลเวลเกมได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ช่วงเวลาพักผ่อนมันดีแบบนี้นี่เองสินะ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่แน่ใจ
แดเนียลยังคงนอนเล่นเกมโดยไม่สนใจว่ารอบตัวจะเป็นยังไง
เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นไม่ได้ทำให้เขาหันไปสนใจสักนิดหนำซ้ำยังเอ่ยทักไปโดยไม่สนว่านั่นใช่รูมเมทหรือเปล่า
“แจฮวาน
กูวานหยิบเบียร์ในตู้ให้สักกระป๋องดิ”
“กินข้าวบ้างเถอะ”
เสียงของแจฮวานที่แปลกไปทำให้แดเนียลละสายตาจากโทรศัพท์และลุกพรวดทันทีที่เห็นว่าคนที่อยู่ในห้องเป็นใคร
ทำไม? เข้ามาได้ยังไง? แล้วทำไมถึงมาในชุดคลุมอาบน้ำแบบนั้นล่ะองซองอู!!
“พี่เข้ามาได้ไงอ่ะ”
“กุญแจสำรองจากเมเนเจอร์
ได้ยินว่าตั้งแต่เช้ายังไม่กินข้าวเหรอ?”
“อย่าทำหน้าดุดิ
ก็..เล่นเกมอยู่”
“ไปซื้อเหล้ามากินกัน”
“ห้ะ?”
“เดี๋ยวให้เงิน”
“พี่..เลิกงอนผมแล้วเหรอ?”
“ใครงอน! ไม่มี!!”
งอนชัดๆ
เป็นประโยคที่โคตรอยากพูดแต่ไม่เอาดีกว่า แดเนียลลุกออกจากเตียงและเดินไปหยิบเสื้อแขนยาวสีขาวมาสวมใส่
สะบัดเรือนผมสีทองของตัวเองและเอ่ยถามอีกคน
“เอาแค่เหล้าเหรอ?”
“อยากกินอะไรก็ซื้อมา
อ่ะบัตรกู”
“ไม่เอา
ผมเลี้ยง เดี๋ยวมานะ”
แดเนียลเดินออกไปจากห้องทันที
และแน่นอนเขาคงไม่บ้าระห่ำเดินดุ่มๆออกไปจากโรงแรมให้คนรุมทึ้งเล่นหรอก
เขาเลือกที่จะตามเมเนเจอร์ สไตลิสต์และการ์ดอีกสักจำนวนหนึ่งให้ไปเป็นเพื่อน
เป้าหมายคือซูเปอร์มาเก็ตใกล้โรงแรม
แดเนียลตรงดิ่งไปที่โซนของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
เลือกเหล้าที่แอลกอฮอล์แรงในระดับหนึ่งก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน
“แค่นี้เหรอ?”
“เดี๋ยวผมไปเอารามยอนด้วย”
“เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
และเมื่อได้รามยอนมาแล้ว
เขาก็รีบกลับไปโรงแรมและสั่งรูมเซอร์วิชให้ไปส่งที่ห้อง แดเนียลถูกพามาส่งถึงหน้าห้องพัก
เขาโค้งขอบคุณเมเนเจอร์ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก
ซองอูยังอยู่ที่นั่นและยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเช่นเคย
“มาละครับผม”
“ช้า”
“คนเยอะ
กว่าจะฝ่าคนออกมาได้”
“ได้อะไรมา”
“รามยอน”
แดเนียลยกยิ้มก่อนจะดึงอีกคนไปที่โต๊ะที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้
เขาบริการคนอายุมากกว่าที่ยังดูตึงๆกับเขาอย่างดี ทั้งวางรามยอนให้และรินเหล้าให้
ซองอูหยิบรามยอนขึ้นมากินก่อนจะเงยหน้ามองแดเนียลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ทำไมไม่ออกไปไหนบ้าง”
“ไม่เอาหรอก
ผมเหนื่อย มีเวลานอนนานๆงี้สักทีก็อยากนอน”
“งั้นวันนี้ดื่มแล้วรีบนอน
จะได้หลับสบาย”
“ครับผม”
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้แดเนียลต้องออกไปเปิดประตู
รูมเซอร์วิชที่เขาสั่งไว้มาถึงแล้ว เขายกมันเข้ามาด้วยตัวเองและวางมันลงตรงหน้า
จัดการกินมันเข้าไปก่อนจะดื่มเหล้า ไม่งั้นมีหวังเขาเมาแอ๋ไม่รู้เรื่องแน่ๆ
เวลาผ่านไปสักพัก
แดเนียลสังเกตว่าซองอูเริ่มหน้าแดง มือที่หยิบแก้วเริ่มสะเปะสะปะ
เขามองอีกคนก่อนจะวางแก้วลงและยกยิ้มขำ เอ่ยถามออกไปอย่างหยั่งเชิง
“เมาแล้วเหรอพี่?”
“ใคร?
ใครเมา ไม่มี!”
“ไม่ไหวก็กลับไปนอน”
“ไหว!”
ซองอูว่าก่อนจะหยิบขวดเหล้ามาเทใส่แก้วตัวเองจนเกือบเต็ม
มือบางยกแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแล้วกระแทกแก้วลงกับโต๊ะเสียงดัง
“ไหน! อึก..ใครเมา!! ไม่มีเหอะ!!”
“..จ้า
คนเก่ง”
“ไปห้องน้ำแปบ
อึก..อย่าแอบตามมานะเว้ย! กูโกรธอยู่!!”
“อ้าว
ไหนว่าไม่โกรธ”
“ยุ่ง!!”
ซองอูว่าก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้อีกคนเซจนแดเนียลต้องลุกขึ้นประคอง
เขายกยิ้มพร้อมส่ายหัวเบาๆแล้วยกยือขึ้นลูบหัวเล็กเบาๆ
“ไปนอนเหอะ
ให้ไปส่งไหม”
“ไม่! อึก..จะดื่มอีก!”
“อย่าดื้อสิ”
“ไม่ได้ดื้อโว้ย!! มึงอ่ะดื้อ!!”
แดเนียลดูท่าว่าอีกคนจะพยศใหญ่แล้วจึงจับอีกคนเหวี่ยงลงเตียงเพื่อบังคับให้นอน
ร่างเล็กในชุดคลุมอาบน้ำมึนไปชั่วขณะเพราะแรงกระแทกที่ถูกเหวี่ยงลงเตียง
แดเนียลชะงักเมื่อภาพตรงหน้ามันช่างยั่วยวนซะจริง
สาบเสื้อของชุดคลุมมันแหวกออกจนเห็นอกขาวๆของอีกคน
ขาเรียวยาวนั่นก็โผล่ออกมาจากผ้าส่วนล่าง
ไหนจะใบหน้าหล่อที่เขามองว่าน่ารักนั่นจะแดงระเรื่อเพราะเมาอีก
องซองอูน่าเอาชิบหาย
“อึก..นีเอล”
“ห้ะ?”
“กอด..กอดกู”
“องซองอูขี้อ่อย”
.
.
“อ๊ะ! อึก..นีเอล อ๊ะๆ”
เสียงหวานครางถี่เมื่อร่างหนากระทั้นกระแทกกายใส่ไม่ยั้ง
มือหนารั้งเอาสะโพกกลมให้แนบลำตัวในท่าคลานสี่ขา
ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวยังคงอยู่บนตัวของร่างขาวบอบบางที่ลำตัวส่วนบนแนบกับเตียงใหญ่
มือหนาบีบเค้นก้นกลมของอีกคนไปมาพร้อมรัวสะโพกถี่ๆ
“อ๊ะ..ซี๊ดด..ไม่ได้ทำหลายวัน
ตอดแรงเชียว อ่า..”
“อึก..อ๊ะ...บ..เบา..อื้อ”
“ซองอู..อืมม”
ร่างเล็กเอี้ยวตัวก่อนจะดันอกหนาให้นั่งลงไปบนเตียง
ยันตัวเองขึ้นนั่งทับกายแกร่ง
วางมือลงบนเตียงหลังใหญ่และขยับเอวกระแทกกายใส่แกนกายใหญ่ที่อยู่ในตัวแรงๆ
ร่างเล็กเชิดหน้าหวีดครางอย่างพอใจ
เอวบางถูกแขนแกร่งโอบกอดเอาไว้แน่นและเริ่มขยับสะโพกสวนกลับรัวแรง
“อ๊ะ!! อ๊า!!
นีเอล..อ๊ะ...นีเอล”
“อ่า..ซองอู..คิดถึงนะครับ”
“อึก..อื้ออ...ค..คิดถึง”
ร่างเล็กทิ้งตัวพิงอกกว้างเอี้ยวหน้ากดจูบสันกรามอีกคนเบาๆ
แดเนียลเอียงคอกดจูบริมฝีปากเล็กดูดดุนอย่างหยอกล้อ
กระแทกเอวรัวแรงใส่ร่างเล็กไม่หยุด
มือหนารูดรั้งแกนกายเล็กใต้ชุดคลุมแรงๆตามแรงกระทำ
ซองอูครางอื้ออึงในลำคอก่อนจะดันตัวเองออกจากรสจูบแสนหวาน ครางลั่น
กระตุกกายเกร็งพร้อมปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นออกจากกาย
“อึก..อ๊ะ! อ๊า!!!
น..นีเอล”
“ซี๊ดด...อีกนิดนะครับ”
แดเนียลรัวสะโพกแรงขึ้น
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง
สวมกอดร่างเล็กเอาไว้แน่นเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดของกายเล็ก
ร่างหนาเกร็งตัวกระตุกถี่ปลดปล่อยหยาดน้ำรักเข้าสู่ร่างเล็กจนหมดแม็กซ์
“อ่า..อ่า..ซองอู”
“อื้ออ..รักมึงนะนีเอล”
“รักซองอูเหมือนกันครับ”
.
.
“อ้าว
แจฮวาน ทำไมไม่เข้าไปนอน”
เสียงของเมเนเจอร์ที่เอ่ยถามทำให้แจฮวานที่ยืนนิ่งหน้าประตูห้องพักต้องหันไปมอง
เจ้าของเสียงนุ่มเบ้ปากก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดเมเนเจอร์และชี้ไปที่ประตูห้อง
“พี่ครับ...ไอ้แดนมันซั่มพี่ซองอูอีกแล้ว”
“...มิน่าล่ะซองอูไม่อยู่ห้อง
งั้นไปนอนกับพี่ไป”
“ครับ..”
แจฮวานเดินไปยังห้องของเมเนเจอร์ที่ควรจะนอนกับซองอู
เขาหันไปมองที่ประตูห้องอย่างคาดโทษ จำเอาไว้เลยนะ บังอาจมากที่มาทำแบบนี้
จะไม่เป็นองเนียลฮวานแล้ว!!
END
ฟิควูบค่าาา แบบวูบจริงๆ
แหมมม เมื่อวานไปซื้อเหล้า วันนี้มาพิอ๋งพูดถึงน้องเฉยเรย อุอิ
ฝากสกรีมฟิคที่แท็กเดิมนะคะ #นอรซ ค่าาา
ปล. เล่มยังสั่งได้นะคะ TT
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น